Post Description

Het heeft iets irritants: een artiest die zijn 12de album “My Finest Work Yet” noemt. Of er nu sprake is van arrogantie, of van zelfspot ... en het heeft ook wel wat oubolligs.

Maar toen ik het album weer opzette, viel het me op ... “Shit, misschien heeft ie nog gelijk ook en hoort dit inderdaad wel tot zijn ‘beste’ werk tot nu toe.”

Andrew Bird’s laatste album “Are You Serious” (2016) - zijn meest toegankelijke tot dan toe - liet horen waartoe deze, vaak grensverleggende, popmuzikant in staat is.

'My Finest Work Yet' lijkt daar een logisch vervolg op , dit album is net zo toegankelijk, maar meer nog dan zijn voorganger nodigt het uit om te blijven luisteren.

In zijn voordracht laat Andrew zich duidelijk inspireren door Father John Misty en ook doet hij op momenten - ‘Manifest’ - denken aan Jeff Tweedy. Maar vooral laat het album horen hoe veelzijdig zijn stem en zijn teksten zijn. Deze ‘klassiek geschoolde’ musicus is helemaal op zijn plaats in de moderne indie- & folkrock scene.

Met de openingstracks 'Sisyphus' en 'Bloodless' trekt hij ons zijn nieuwe album in: de albumopener klinkt losjes, ongedwongen en vrij en het nummer dat daarop volgt heeft een verfijnde, lichte soulvolle toon. Daarmee voorkomt hij dat wij, zijn luisteraars, afhaken en nodigt hij ons uit om naar het hele album te blijven luisteren. Wat op zich een hele prestatie is in deze tijd waarin we ons vooral op tracks lijken te richten.

Maar niet alleen de openingstracks zijn van uitstekende kwaliteit. Ook de rest van het album doet hier niet voor onder. Zelfs de rustigere nummers, zoals het zachte 'Archipel' en het ingehouden 'Cracking Codes', overtuigen. 

Vanzelfsprekend blijft Andrew Bird de virtuoze violist die zijn instrument beheerst op een manier die hem op dit moment in de indierock maar weinigen (kunnen) nadoen. Terwijl ook zijn vaardigheid als kunstfluiter ongeëvenaard is in de moderne pop / rock.

Het album ademt een zelfvertrouwen en een luchtigheid die we nog niet zo vaak zo duidelijk van hem hoorden. Terwijl we, zoals ook uit de titel en uit de pastiche op de hoes - die op een kunstbeurs niet zou hebben misstaan - blijkt, niet alles altijd even serieus hoeven te nemen. 

Met ‘My Finest Work Yet’ maakte Andrew een van zijn sterkste, zo niet het ‘fijnste’ album uit zijn nu toch al uitgebreide back catalogue.
(van Musicmeter)

Tracklist:
1. Sisyphus (4:06) 
2. Bloodless (6:29) 
3. Olympians (4:00)
4. Cracking Codes (3:12)
5. Fallorun (4:26)
6. Archipelago (4:38)
7. Proxy War (4:05)
8. Manifest (5:17)
9. Don the Struggle (4:31)
10. Bellevue Bridge Club (4:24)

Staat er compleet op, 10% par2 meegepost. Met zeer veel dank aan de originele poster.

“Muziek is kunst en kunst moet voor iedereen bereikbaar zijn, anders is het elitair.”


https://www.youtube.com/watch?v=YEFLR2JnMd0