Post Description

Wat een heerlijk vreemde snuiter blijft Ryley Walker toch. Met The Lillywhite Sessions brengt hij een nieuw album uit dat zijn versie is van dat legendarische, nooit officieel uitgekomen, gelijknamige Dave Matthews album.

Matthews en zijn band namen de songs van het album, met Steve Lillywhite als producer (zoals hij dat op de eerste drie albums van Dave Matthews Band was), op als opvolger van doorbraakalbum Before These Crowded Streets (1998) maar besloten onder druk van hun platenlabel, die vonden dat het te donker en ontoegankelijk was, het album niet uit te brengen. Vervolgens dook Matthews met hit-producer Glenn Ballard de studio in om daar binnen 10 dagen later met Everyday uit te komen. Een album met allemaal andere songs en wederom een gigantisch succes.

Het is en blijft een interessant gegeven dat  The Lillywhite Sessions door platenlabel RCA werd afgekeurd. Uiteindelijk gingen Matthews en zijn bandmaten wel met de songs aan de slag, vooral tijdens de vele concerten die op Everyday volgden. Matthews schreef nieuwe, minder deprimerende en door zijn heftige drankgebruik in die jaren getypeerde teksten en de bandleden werkten aan nieuwe arrangementen. Zo belandden vele songs uiteindelijk in een nieuwe versie op Everyday vervolg Busted Stuff, een album dat ook niet meer door Steve Lillywhite werd geproduceerd.

De ondertussen naar de producer vernoemde sessies lekten via Napster uit via internet en werden in de loop van de tijd gevormd tot een ware cultplaat die door vele Amerikaanse muzikanten als de ware Matthews klassieker wordt gezien. Ryley dook met zijn maatjes Ryan Jewell (drums) en Andrew Scott (bas) en een flinke lijst aan gasten de studio in om het album opnieuw uit te vinden.

En Ryley heeft groot gelijk. The Lillywhite Sessions is een zeer interessante collectie uitdagende Matthews songs. Hoe zou Matthews’ carrière verlopen zijn als hij het album wel had uitgebracht op de originele manier? Met het opnieuw de studio ingaan en met Ballard (destijds supergroot omdat hij Alanis Morrissette’s Jagged Little Pill had geproduceerd en aan alle songs had meegeschreven) Everyday schrijven en opnemen werd Matthews de grote ster die we nu kennen. Maar zijn The Lillywhite Sessions niet gewoon een muzikaal veel interessanter verhaal? Ryley stelt die vraag opzichtig door het album nu opnieuw uit te vinden.

Zijn liefde voor jazz heeft Matthews altijd door zijn muziek laten vloeien. In de live band die hij in die dagen had liet hij sax-gigant Maceo Parker en bassist Victor Wooten vaak meespelen (zoals te horen is op het live album Live in Chicago 12.19.98 at the United Center). Ook The Lillywhite Sesssions hebben een duidelijke jazzy feel. Dat zal ook zeker voor Walker, groot jazz liefhebber als hij is, een reden zijn geweest om van het album te gaan houden en de songs nu een nieuwe uitvoering op te nemen.

Ryley en zijn maten hebben zich met het opnemen van The Lillywhite Sessions een wel heel dikke uitdaging op de hals gehaald. Natuurlijk is het geen integrale uitvoering van het album geworden, dat is niets voor Walker. Aan de andere kant is de sound van Matthews interessant genoeg om er heel veel elementen uit op te nemen. Het muzikantenmeesterschap spat zeker van de band af. Walker heeft voor een spannende tussenweg gekozen. Soms blijft hij dichtbij de Matthews sound dan weer pakt hij het lekker anders aan; song dienend.
Juist omdat Walker een song soms echt anders durft te laten klinken zoals in de ooit door Matthews met Santana opgenomen John The Revelator (al snel daarna tot JTR omgedoopt) dat met dikke sax van Nick Mazzarella en een uitdagende postpunksound een geheel andere kant opgiert, is The Lillywhite Sessions zo’n interessant project. Ook een track als Sweet Up and Down, in de handen van Matthews een naar jazzy softrock neigende song, krijgt in een instrumentale versie van Walker en zijn mannen met sax in de hoofdrol een geheel andere en super groovy versie mee. Net als die lekker gestoorde, door de molen gehaalde, versie van Monkey Man.

Er is meer dan genoeg te ontdekken op deze nieuwe Walker, die we na het prachtige Deafman’s Glance van afgelopen mei, natuurlijk echt als een tussendoorplaat mogen zien. Zijn liefde voor The Lillywhite Sessions is groot en de wil om deze plaat een gepaste nieuwe uitvoering mee te geven straalt van elke song af. Soms trouw aan het geluid dat we zo goed van de DMB kennen dan weer fijn afwijkend. Maar immer net zo fijn Matthews dan wel Walker. The Lillywhite Sessions ie en fijna ontdekplaat vooral als je het ‘origineel’ naast de nieuwe versie van Walker legt.

Wie had ooit gedacht dat we een Ryley-uitvoering van Matthews klassieker Bartender zouden krijgen? En dat ie er dan een song van zou maken met een verrukkelijke jazz-jam in de climax? Ik had ‘em voor geen geld willen missen. Walker’ versie van Grace is Gone, een van de allermooiste Matthews songs, krijgt een zo mooie nieuwe prachtglans dat deze alleen al genoeg reden is om dit album aan te schaffen.

Van writteninmusic.com

Tracklisting:
1. Busted Stuff
2. Grey Streets
3. Diggin’A Ditch
4. Sweet Up and Down
5. JTR
6. Big Eyed Fist
7. Grace is Gone
8. Captain
9. Bartender
10. Moneky Man
11. Kit Kat Jam
12. Raven

Staat er compleet op, 20% meegepost. Met zeer veel dank aan de originele poster.

“Muziek is kunst en kunst moet voor iedereen bereikbaar zijn, anders is het elitair.”