Post Description

Op Dansendeberen.be stond:

Na acht jaar wachten is het er eindelijk: het negende studioalbum van Alanis Morissette. Met veel enthousiasme keken we uit naar wat de Canadese zangeres ons dit keer zou voorschotelen. Het album beloofde namelijk het beste te zijn dat Alanis ooit zou kunnen schrijven. Het resultaat blijkt echter exact het omgekeerde. De agressie die we gewoon zijn in combinatie met inspirerende lyrics en melodielijnen die je omverblazen, zijn ver te zoeken in Such Pretty Forks in the Road. Hoewel de teksten zeer goed geschreven zijn, is het toch een teleurstelling. Ironisch dat de vrouw die twintig jaar lang bovenaan onze afspeellijsten wist te blijven hangen, ons nu niet kan bekoren.

Alanis Morissette is bij ons bekend geworden door haar derde album Jagged Little Pill. Nu, 25 jaar na datum, werkt Alanis aan een Broadwayversie van haar grootste succes. Het openingsnummer van Such Pretty Forks in the Road, “Smiling“, werd zelfs speciaal geschreven voor deze musical. De laatste keer dat we van Morissette een plaat kregen was is 2012; ze bracht af en toe wel eens een nummer uit, maar deze waren steeds zeer zwak. Raar, aangezien ze in de jaren negentig een voorbeeld was voor heel wat vrouwen. Met haar doordachte lyrics en vlotte rockmuziek werd ze op haast alle radiostations grijsgedraaid. Nu is het echter de vraag of Alanis haar magie verloren is.

Het album begint met een nummer dat niet meteen in de smaak valt. Achteraf blijkt het echter een van de betere singles op de plaat. In “Smiling” herken je de oorspronkelijke agressie en diepgang die we gewoon zijn van Alanis Morissette. Een geleidelijke opbouw, zware gitaren een herkenbare melodielijn en de onmiskenbare stem die we meteen thuis kunnen brengen. Tot er opeens zeer ongemakkelijke violen opduiken terwijl de andere instrumenten maar rustig verder doen waarmee ze bezig waren. Het lijkt alsof er twee nummers door elkaar gespeeld worden; je weet niet wat je ervan moet denken.

De rest van de plaat is niet beter. Het lijkt wel alsof ze na het uitbrengen van de musical, Indina Menzel achterna wou gaan. In “Reasons I Drink” horen we een hele absurde combinatie van akkoorden, wanneer Morissette dan de teksten, die op zich goed geschreven zijn, begint te belten lijkt het alsof we naar een spin-off van de zangeres aan het luisteren zijn. Alle songs zijn zo geforceerd en zo anders, dat het bijna lijkt alsof de plaat tegen haar zin opgenomen is. De melodielijnen zijn eentonig en zelfs wat saai te noemen. Heel erg jammer, aangezien de teksten in essentie geschreven zijn.

“Reckoning” en “Nemesis” lijken dan weer wat meer in de originele trend te lopen. We krijgen weer wat hevigere gitaren te horen en het lijkt alsof het album een positievere wending krijgt. De opbouw is minder geforceerd en je hoort haar zingen op de manier die je graag hoort. Ze gaat wat meer de vertellende kant op in plaats van haar gekende revolutionaire kant. De nummers die we in de jaren negentig te horen kregen waren eerder een statement. Nu lijkt ze haar persoonlijke gevoelens en onzekerheden over te willen brengen. Dit is op zich geen slecht concept, op voorwaarde dat het origineler overgebracht zou worden dan in een slappe ballade.

Wanneer het acht jaar duurt voor er een nieuw album komt en een langspeler als Such Pretty Forks in the Road het resultaat is, dan is dat een kleine teleurstelling. Tekstueel weet Alanis Morissette haar onzekerheden goed te verwoorden en wellicht zullen velen zich hierin herkennen. Toch laat ze ons in de steek als het op de klassieke rock aankomt die we van haar willen horen. Een artiest mag uiteraard evolueren, maar hier gebeurde dat in de negatieve richting. Laat ons hopen dat ze in de toekomst de draad weer weet op te pakken in de stijl die we van haar gewoon zijn. Geen saaie ballades, maar weer de stoere, inspirerende Morissette die onmisbaar was op karaoke-avonden.

Tracklist: 
1. Smiling (4:17)
2. Ablaze (3:57)
3. Reasons I Drink (3:36) 
4. Diagnosis (4:46)
5. Missing the Miracle (3:33)
6. Losing the Plot (3:57)
7. Reckoning (3:25) 
8. Sandbox Love (4:12)
9. Her (4:10)
10. Nemesis (5:56)
11. Pedestal (4:08)

Staat er compleet op, 20% pars mee gepost. Met zeer veel dank aan de originele poster.

“Muziek is kunst en kunst moet voor iedereen bereikbaar zijn, anders is het elitair.”

https://www.youtube.com/watch?v=jWHpIP1-kUI&feature=emb_logo