Post Description

Britse Indie-pop. Erg fijn album. Op Written In Music stond:

Nadat Pat Fish via Facebook op 5 oktober 2021 zijn trouwe fans vanwege hun bezorgdheid bedankt omdat hij door ziekte een paar dagen eerder een internetshow heeft moeten cancelen, overlijdt hij plotseling diezelfde avond aan een hartaanval. Pat Fish was een eigenzinnige antiheld, die met zijn tragikomische maatschappijkritische teksten een warme oprechte indruk bij zijn exclusieve groep aan fanatieke volgelingen achterlaat. Samen met Max Eider begint hij in 1982 The Jazz Butcher, een unieke indiepopgroep welke in de hoogtijdagen van de new wave hun eigen koers vaart, dwars tegen de heersende stromingen in.

Jazzy Coolness, opgewekte ochtend zwarte koffie nervositeit, in het nauw gedreven saxofoonuitspattingen, twinkelende big band rock & roll, exotische sixties mystiek verdwaald in opzwepende reggae, noem het maar op, het komt wel voorbij op het zwaar onderschatte In Bath of Bacon debuut. De geschoolder klinkende opvolger A Scandal in Bohemia perfectioneert het geluid, en geeft de melancholische zang een rauw zomers sausje mee. Heerlijke dwarsheid waarin The Jazz Butcher al snel het specialisme legt. De band wordt in 1988 door het grotere Creation Records ingelijfd, maakt daar een achttal albums, waarna het na de eeuwwisseling steeds stiller rondom het gezelschap wordt.

Ondanks dat The Jazz Butcher nooit opgeheven wordt, is Pat Fish vervolgens voornamelijk actief in Sumosonic en het daaruit voortkomende Wilson. Het langverwachte The Last of the Gentleman Adventurers verschijnt in 2012 onder het vlaggenschip The Jazz Butcher. Een indrukwekkende plaat, met een oudere volwassen klinkende Pat Fish, die de diepte van de blues aan het geluid toevoegt. De liefde voor de muziek laat zich nog steeds verbreden, en levert prachtige kroonjuweeltjes op. Meer rust, controle en warmte, maar nog steeds The Jazz Butcher.

De afgelopen jaren wordt er actief aan nieuw materiaal gewerkt. Zijn voormalige maatje Max Eider schuift met regelmaat aan om de reeds uitgewerkte composities van ondersteunende gitaarpartijen te voorzien, aangevuld door bassist Tim Harries en drummer Dave Morgan plus een aantal bevriende muzikanten. Of het de opzet was om The Highest In The Land in deze hoedanigheid uit te brengen, betwijfel ik. Het is nu een waardig slotakkoord van een veelzijdige artiest die vol bezieling tot het einde toe een intieme gebondenheid met zijn betrokken volgers had. Een wrang cadeautje, verpakt in een prachtige zwartwit foto van een rokende Pat Fish.

Pat Fish is het stadium van popliedjesschrijver ontgroeid. Hij is een sympathieke gastheer die de vriendschappelijke melodietjes thuis uitnodigt, en ze onder het genot van een goede glas wijn op de sofa laat relaxen en habitueren. Een muzikale psycholoog die het gebroken hartzeer lijmt en de vreugdevolle uitbarstingen bundelt om ze in een negental tracks samen te laten komen. Het geflirt met de coolness van de jazz is vanuit die gimmick voltooid in een ware overtuigende voordracht, die hijzelf helaas nooit meer terug zal horen.

Spottende hoornblazers lachen hem toe als hij symbolisch de fik in het kapitalisme en de overbodige luxe steekt, en Melanie Hargreaves’ Father’s Jaguar tot een verkoold nutteloos voorwerp laat afbranden. Zijn gevatte gevoel voor humor blijft geweldig. De veganistische selfmade cyberhippies krijgen er flink van langs in het ironische politiek incorrecte Sebastian Medication. Heerlijk vervallend in hallucinerende psychedelica om vervolgens weer keihard op de bek te gaan.

De nostalgische Sea Madness folk memoreert aan weggestopte vergeten tijden, met doordachte keuzes die verkeerd uitvallen, en eenvoudige toevalligheden die juist wel een glimlach oproepen. Het vintage Italiaanse Amalfi Coast May 1963 vakantiegevoel, inclusief de vastlopende vergeelde diaprojector foto’s. De tedere romantiek in het kwetsbare kleine Never Give Up behandeld het te vroege liefdesgeluk van een afzijdig afwachtende tiener die hierdoor de kans misloopt om zich te binden. Herkenbaar voor ieder die ooit die vlinders in zijn buik gevoeld heeft, maar nog niet kan oordelen of dit misselijkmakend gevoel juist prettig of vervelend is; kansloos maar oh zo lief.

Het is wel eventjes slikken bij de pijnlijke bewustwording van de sterfelijkheid in Time, waarmee hij onbewust die laatste slotakkoorden van het leven stoer en nonchalant op papier zet. Een heftig nummer van deze overtuigende zingende meester waarmee hij de meest zwarte bladzijdes van het bestaan onder toezien van smerig slidegitaarspel uit die donkere poel aan weggespoelde duistere dagboeken trekt. Zelfs het opgewekte marathon rennende psychedelische countrynummer Running On Fumes krijgt een zwartgallige ondertoon als hier de namen van overleden muziekiconen voorbij draven.

Het afsluitend verleden is waarschijnlijk de rode draad in de zoektocht naar de bevredigende eeuwige highway gospel blues van het The Highest in the Land titelstuk. Zen zijn met innerlijk, materie en omgeving. Hopelijk heeft Pat Fish die bezinning nog voor zijn overlijden gevonden. Zou hij zich bewust zijn geweest van zijn lichamelijke ongemakken? Dat het hartzeer niet alleen een psychische oorzaak heeft, maar dat het fysieke lijden onderhuids door blijft woekeren? Goodnight Sweetheart is een ontroerende afscheidsbrief aan de wereld, zijn naasten en een ieder die deze plaat hoort en Pat Fish, The Jazz Butcher koestert. Eigenlijk komt nu pas het besef binnen dat er een onderschat talent verloren is gegaan.
Tracks:
1. Melanie Hargreaves' Father's Jaguar (4:14)
2. Time (5:25)
3. Sea Madness (4:02)
4. Never Give Up (4:34)
5. Amalfi Coast May 1963 (2:23)
6. Running on Fumes (3:32)
7. The Highest in the Land (4:09)
8. Sebastian's Medication (3:49)
9. Goodnight Sweetheart (3:56)

Staat er compleet op, 10% pars mee gepost. Met zeer veel dank aan de originele poster. Laat af en toe eens weten wat je van het album vindt. Altijd leuk, de mening van anderen.

https://www.youtube.com/watch?v=0Wk4tzKjvJ4&feature=emb_logo