Post Description

**DTS-HD-**HRA**DTS-HD-**HRA**DTS-HD-**HRA**DTS-HD-**HRA**DTS-HD-**HRA**DTS-HD-**HRA**

De zonnige zang op "Good Day Sunshine" klinkt nog zonniger, meer openhartig en vrolijk en barst van het optimisme. Iemand zei ooit dat er nooit een groter contrast was op een Beatles-album dan dat van de uitgebluste bad acid trip van "She Said She Said" gevolgd door het heldere zingende glanzende enthousiasme van "Good Day Sunshine", en ik denk dat ze gelijk hebben. Dat is toch een deel van de magie van Revolver, de moeiteloze sprong tussen ongelijksoortige emoties van nummer naar nummer?
De gitaren op "And Your Bird Can Sing" versnipperen nu de lucht tussen spreker en luisteraar en laden zich op als woeste olifanten – prachtig. Het nummer zelf is een beetje een kleinigheid, de gitaren waren altijd het verkoopargument, en ze klinken een stuk meer hoogspanning in deze nieuwe mix.
De dalende basnoten – verdubbeld op piano – klinken des te duidelijker op "For No One", en het nummer voelt des te melancholischer aan. De pianoakkoorden en de algehele vibe van het nummer voelen nog steeds een beetje verstild aan, daarom is de Give My Regards to Broad Street-versie naar mijn mening de enige keer dat Paul een Beatles-nummer opnieuw heeft gemaakt en een verbetering heeft aangebracht ten opzichte van het origineel. Deze versie is echter toch krachtig, misschien wel het beste en meest aangrijpende portret van verloren liefde ooit geschreven.
Bekijk deze blazers op "Got to Get You Into My Life" - ze klinken fantastisch, veel beter dan de bol van geil klinkende mengelmoes die we in de originele mix kregen. De trompetten klinken anders dan de saxofoons – stel je dat eens voor! Wat ze met deze mix hebben kunnen doen, is absoluut opmerkelijk.
Er zit een kracht in "Tomorrow Never Knows" die altijd al verdoezeld was door de originele mix. Ringo's drumwerk slaat een stuk harder aan, met willekeurige stukjes ruis die rondvliegen en kosmische meeuwen die door de lucht varen van het rechterkanaal naar links en weer terug. Zo moest dit nummer klinken.
Aan de andere kant had ik me nooit eerder gerealiseerd hoe uit de toon de achtergrondzang op "I Want to Tell You" was - de jongens hadden die waarschijnlijk iets beter moeten aanscherpen voordat ze op tape werden gezet. Het is een beetje moeilijk te zeggen, maar ik denk dat Paul hier de hoofddader is, eigenlijk niet kenmerkend voor hem.
Al met al is deze remix de verbetering waar dit meesterwerk van een album al die jaren op heeft gewacht. Echter, volledige openbaarmaking, hoewel ik absoluut blij ben met de nieuwe mixen, was ik een beetje onder de indruk in vergelijking met wat ik had verwacht, en het kostte me een tijdje om uit te zoeken waarom. Hoewel de muzikale prestaties van The Beatles zoals altijd uitzonderlijk waren, waren ze qua instrumenten echt niet ver gevorderd van de leadgitaar / ritmegitaar / bas / drums-configuratie van de meeste van hun vroege nummers - in vergelijking met latere albums zijn de instrumentaties nog steeds relatief schaars. Er zijn uitzonderingen – de blazerssectie op "Got to Get You Into My Life", de strijkers op "Eleanor Rigby". Maar over het algemeen hadden de meeste nummers nog steeds slechts vier instrumenten, waarbij de extra studiotijd voor het album grotendeels werd besteed aan geluidseffecten en andere accoutrements. Deze remix lijkt minder onthullend dan die voor Sgt. Pepper, The White Album en Abbey Road, omdat er op dit punt in hun evolutie minder instrumenten waren om te mixen. De tijd zou komen dat het soort vier-instrument-arrangementen dat in de beginjaren hun voorraad in de handel was, ondenkbaar zou zijn (maar dan nog eens denkbaar toen ze besloten om terug te gaan naar de basis voor Let it Be), maar op dit punt was de band nog steeds in ontwikkeling. In die zin is dit, kijkend naar de relatief kale muzikale arrangementen, nog steeds een overgangsalbum.

Maar het is de enige manier waarop het een overgangsalbum is. Ik heb te vaak horen zeggen dat Revolver het album is dat de weg wees naar Sgt. Pepper, alsof het album slechts een opstapje was en geen meesterwerk op zich (ik voel hetzelfde wanneer Bowie's Station to Station wordt beschreven als een overgangsalbum). Ik zal hier op een ledemaat gaan en zeggen dat van de twee, Revolver eigenlijk de meest invloedrijke is - zet de hype even opzij en vraag jezelf af wat er echt op Sgt. Pepper is gedaan dat nog niet op Revolver was gedaan? De orkestrale opbouw op A Day in the Life denk ik, en het knotsgekke circusatmosferische "Being for the Benefit of Mr. Kite" was nieuw, maar de kosmische majesteit van "Lucy in the Sky With Diamonds" was voorafgegaan door "Tomorrow Never Knows", het georkestreerde "She's Leaving Home" is eigenlijk aanzienlijk minder indrukwekkend dan "Eleanor Rigby", en het Indiase "Within You Without You" is niet echt veel meer Indiaas van smaak dan "Love You To". Pepper werd gewoon beter in de markt gezet, omdat het een pseudo-maar-niet-echt-conceptalbum was en zo. Het staat in de schijnwerpers en steelt een deel van de eer die revolver eigenlijk toekomt. En laten we eerlijk zijn, nummer voor nummer Revolver is het sterkere album. Er is een reden dat toen Paul McCartney in de vroege jaren 80 besloot om de kast van The Beatles te overvallen voor zijn Give My Regards to Broad Street-ijdelheidsproject, Revolver het album is waar hij zich op richtte, bestaande uit 4 van de 6 Beatles-remakes op het album.

Nu heb ik ook een hete kijk op het album - ik ga het eens zijn met Serene Dominic in de Phoenix New Times over deze en geef toe dat ik de originele Amerikaanse versie beter vind dan de gecanoniseerde Britse versie. Ja, ik weet het, het zuigt de manier waarop Capitol Records de Amerikaanse fans bedroog door een paar nummers van elk Beatles-album af te scheren voor release op een later "extra" album dat hen meer verkopen zou opleveren. Het was een griezelige praktijk zonder rechtvaardiging. Maar een slankere Revolver is ook een krachtigere - "Dr. Robert" heeft het album nooit een plezier gedaan, het is gemakkelijk het meest wegwerpnummer op het album. Ik ben nooit een grote fan geweest van "I'm Only Sleeping" - het is een beetje slaapverwekkend, en ik veronderstel dat dat het punt is, maar de haak "De wereld in de gaten houden die door mijn raam gaat" is echt het enige dat ervoor gaat. "And Your Bird Can Sing" is niet geweldig als nummer - neem die barnstorming gitaren weg, en het verliest veel van zijn aantrekkingskracht, het nummer kan niet alleen staan op zijn boodschap of melodie. Zo creëerde de hebzucht van het bedrijfsleven onbedoeld een krachtigere versie van het album. Ik vind mijn Revolver iets puurder en geconcentreerder, heel erg bedankt, en hoewel de nummers die uit de Amerikaanse versie zijn geknipt lang niet slecht zijn, zijn ze ook niet nodig.

Ik vermoed ook dat de geweldige demixsoftware van Peter Jackson niet altijd zo goed werkte als gehoopt zou kunnen worden - mijn theorie is dat dat de reden is waarom de gitaar, bas en drums die we zo nauw met elkaar hebben gemengd op "Yellow Submarine". Ik vraag me ook af of de software problemen had met het scheiden van de gitaren op "She Said She Said", wat misschien verklaart waarom ze in de mix van 2022 op elkaar lijken te zitten. Er zijn een paar plaatsen waar instrumenten redelijk dicht bij elkaar zijn gehouden in de mix, en ik heb me afgevraagd of dat niet werd gedaan om te verhullen dat ze niet bevredigend konden worden gescheiden. Over het geheel genomen is de stereo remix echter een opmerkelijke prestatie, een die eindelijk recht doet aan een van de belangrijkste albums ooit opgenomen.

Zonder twijfel is Revolver 57 jaar later nog steeds een van de grootste albums in de geschiedenis - op het moment dat het werd uitgebracht was het gemakkelijk het beste album ooit opgenomen. Het zou nog steeds kunnen. Weinigen die volgden, combineerden bovennatuurlijke songwriting, bloedstollende experimenten, uitstekend muzikantschap en muzikaal eclecticisme in de fenomenale mate waarin dit album dat deed. Dit zijn The Beatles aan de rand van de kaart, die de rest van de wereld laten zien dat er tal van ongerepte nieuwe vergezichten waren die smeekten om verkenning. Hardrock, klassieke pop, kinderdeuntjes, wereldmuziek – geen album had eerder zoveel genrehoppen gedaan op veertig minuten vinyl, en weinigen zouden dat daarna doen.

10 op 10 natuurlijk. Een onbetwistbaar meesterwerk. Klinkt nu beter dan ooit.

Op verzoek dit album nu in DTS-HD**HRA**

Tracklist:

1 The Beatles Taxman (2022 Mix) 02:38
2 The Beatles Eleanor Rigby (2022 Mix) 02:07
3 The Beatles I'm Only Sleeping (2022 Mix) 03:01
4 The Beatles Love You To (2022 Mix) 03:00
5 The Beatles Here, There And Everywhere (2022 Mix) 02:25
6 The Beatles Yellow Submarine (2022 Mix) 02:39
7 The Beatles She Said She Said (2022 Mix) 02:37
8 The Beatles Good Day Sunshine (2022 Mix) 02:10
9 The Beatles And Your Bird Can Sing (2022 Mix) 02:01
10 The Beatles For No One (2022 Mix) 02:00
11 The Beatles Doctor Robert (2022 Mix) 02:15
12 The Beatles I Want To Tell You (2022 Mix) 02:28
13 The Beatles Got To Get You Into My Life (2022 Mix) 02:30
14 The Beatles Tomorrow Never Knows (2022 Mix) 02:56

Bron: FLAC 24/96.
Methode's: SPEC; S2-AAS en2TO6 V27.
Opmerkingen: Bovenstaand het vervolg verhaal, gaat het rustig doorlezen en geniet van de muziek.