Post Description

Hij is een voormalig marinier, weegt 150 kilo en kan dansen als James Brown! Dan heb ik het over zanger Sugaray Rayford uit Texas. Zijn zang wordt vaak vergeleken met Muddy Waters, Otis Redding en Teddy Tendergrass, hetgeen mij een wat merkwaardige combinatie lijkt. Na beluistering van zijn nieuwe, zesde, album begrijp ik de vergelijking echter wel. In de meeste nummers klinkt Sugaray namelijk inderdaad als Muddy Waters of B.B. King en er staan twee ballads op het album waarop Sugaray ook over een warm stemgeluid a la Teddy Pendergrass blijkt te beschikken.
Sugaray wordt op dit album begeleid door toppers als gitaristen Rick Holmstrom en Eamon Ryland, bassist Taras Prodaniuk (o.a. ex-Lucinda Williams), drummer Matt Tecu (o.a. Janiva Magness) en toetsenist Sasha Smith (o.a. Walter Trout). Geopend wordt met de funky blues van The Revelator met zang van Sugaray, die inderdaad de vocale power van Muddy Waters bezit. In dit nummer zit een Staples Singers/Curtis Mayfield-achtig soulgeluid. Een heerlijk zinderend nummer met ingehouden groovende begeleiding. Time To Get Movin’ start rauw bonkend en is een stuwend ongepolijst bluesnummer met zeer krachtige zang en snerpend gitaarwerk. In You And I gaat Sugaray de soulkant op met een warme blazerssectie. Een romig soulnummer waarin het Stax/Volt verleden terug te horen is. De zang van Sugaray klinkt hier meer B.B. King-achtig. Met My Cards Are On The Table is het tijd voor een soulballad. En hier is voor het eerst de Teddy Pendergrass-achtige warme zang te horen. Een prachtige deinend nummer met warm golvend orgel. Daarna is het de beurt aan de ratelende blues van I’d Kill For You, Honey met bijpassende snijdende slidegitaar en heel lichte “Spoonful” invloeden.

In het luie, hoekig stotende Angels And Devils zet Sugaray zijn Muddy stem weer in. Het nummer heeft dezelfde losse swingende aanpak als de combi Ry Cooder met Bobby King & Terry Evans in het verleden ook had. Sometimes You Get The Bear (And Sometimes The Bear Gets You) opent als een loom swingende funky bluesmambo en gaat halverwege over in een soepel stomende shuffle met Roomful Of Blues-achtige blazers. In Somebody Save Me laat Sugaray zijn Teddy Pendergrass kwaliteiten weer horen in een zwevende soulballad, die fans van Solomon Burke ook zal bekoren. Het spetterende, feestelijk swingende Is It Just Me is een nummer, dat zo op het repertoire van Delbert McClinton zou kunnen staan. Het album eindigt met het broeierig voortkruipende Dark Night Of The Soul met hard knallend gitaarwerk en donkere orgelklanken. Een zeer overtuigend soulblues album van Sugaray Rayford, die aantoont zeer veelzijdig te zijn. Laat Sugaray maar gauw weer eens naar ons land komen. Ik ben namelijk ook wel benieuwd naar zijn James Brown pasjes!