Post Description

In de Volkskrant stond vandaag: 

Chuck Johnson is niet de enige componist die een pedalsteelgitaar inzet voor rustgevende ambient en neoklassieke muziek. De Canadees Daniel Lanois ging hem voor, op de plaat Goodbye to Language uit 2016. Maar The Cinder Grove van Johnson is nog avontuurlijker, omdat de gitarist in ieder nummer onvermoeibaar blijft zoeken naar ultieme, zaligmakende harmonieën. En dat in bijzondere combinaties, bijvoorbeeld met een statig pompend orgel in het weergaloze openingsnummer.

Johnson laat zijn meanderende gitaarlijnen wat sombere landschappen tekenen. Zijn golvende snaren worden door subtiele galm- en geluidseffecten getrokken, maar het geluid blijft puur en sprankelend. Johnson schildert – getuige ook de titel van de plaat – natuurgebieden die zijn verdwenen door brand en milieurampen. Die achtergrond geeft de plaat een melancholieke ondertoon en vooral in de laatste nummers, waarin de gitarist de dialoog aangaat met strijkers en piano, gaat de muziek door merg en been. The Cinder Grove laat zich het best door de koptelefoon beluisteren, vanwege de diepe productie en verborgen details. Wie met dit album op de oren een natuurwandeling maakt, ondergaat een onvergetelijke muziektrip.

Tracks:  
01 Raz-de-Maree
02 Serotiny
03 Constellation
04 Red Branch Bell
05 The Laurel

Staat er compleet op, 10% pars mee gepost. Met zeer veel dank aan de originele poster.

https://www.youtube.com/watch?v=Q75SYtUdaIc&feature=emb_logo