Post Description

Club privé pour couples avertis' (Max Pécas, 1974)

Als voorspel op de bioscooprelease van de wulpse thriller ‘L’Amant Double’ op 14 juni, onderwerpt Humo’s filmjournalist Erik Stockman zich aan vijf erotische cultclassics. Vandaag: ‘Club privé pour couples avertis’ van Max Pécas. Licht, camera, minnekoorts!

Van alle films die wij tot nu toe hebben besproken in het krolse kader van de erotische cult classic-reeks, heeft deze Franse langspeler uit 1974 – zo vinden wij zelf – de mooiste titel. Lik langs uw lippen tot ze zo vochtig zijn als tuinpaadjes na een zomerbui en proef vervolgens luidop de woorden: ‘Club privé pour couples avertis’. Privéclub voor gewaarschuwde koppels. Voel de prikkeling - wie hier binnentreedt, komt duidelijk níét in één of andere petanqueclub terecht - maar ook de waarschuwing: pas op, want de wulpse deernen die u in de salons (of in de kelder) van deze club opwachten, zijn zeer goed in staat om uw donkerste kinky kant naar boven te halen.

Het overkomt Marcel, een taxichauffeur uit Parijs die zijn hart heeft verpand aan Lize, een knappe griet die van zichzelf beweert dat ze aan de bak komt als ‘cover girl’. Een mysterieuze vrouwelijke klant, die zich op de achterbank van zijn taxi prompt van haar knapste zijde laat zien (‘Stoort het u als ik me in uw auto ontkleed?’), loodst Marcel mee naar een chique privéclub in het hart van de stad, waar de mannelijke en vrouwelijke bezoekers zich aan hun wildste fantasieën en diepst verborgen verlangens kunnen overgeven. Wij herinneren ons vooral de dame die zich, in een toneeltje dat meer uitblinkt in grappige onschuld dan in zinnelijke erotiek, laat bestijgen door haar psychiater: ‘Ja, dokter, ik denk dat de psychoanalyse mij kan bevrijden van mijn problemen!’

Deze film werd geschreven, geproduceerd en geregisseerd door Max Pécas, een in 2003 overleden Franse cineast die in de jaren 60 en 70 in sneltreinvaart een hele resem softskinflicks regisseerde. Zijn bekendste wapenfeit was wellicht het curieuze drama ‘Je suis une nymphomane’, waarin een preuts meisje na een lelijke val in de liftschacht op slag verandert in een nymfomane. Zoiets kan overigens écht gebeuren: wie de pech heeft om na een val ongelukkig neer te komen (op het stuitbeen, bijvoorbeeld), kan het zogeheten Persistent Sexual Arousal Syndrome oplopen, waardoor men in een permanente staat van genitale opwinding verkeert. En zo heeft u er weer een excellente reden bij om uw knappe schoonmoeder eens van de trap te smijten.

Alle op de vloer dwarrelende slipjes en brassières bij elkaar haalt ‘Club privé pour couples avertis’ niet het hypnotiserende niveau van de films van Just Jaeckin (herlees gerust onze reviews van ‘Madame Claude’, ‘Emmanuelle’ en ‘Histoire d’O’), maar dat neemt niet weg dat er een heleboel opmerkelijke tafereeltjes de revue passeren. In het begin zien we hoe Marcel en zijn collega Charlie, losjes leunend tegen het koetswerk van hun taxi’s, een voorbijstappende deerne bewonderend toefluiten. Vrouwen nafluiten: vandaag hakken ze je kop ervoor af, maar in 1974 had het blijkbaar nog iets charmants en onschuldigs. Het opmerkelijke is dat de deerne in kwestie het gefluit niet als vernederend ervaart, maar als strelend; zóstrelend zelfs dat ze de fluiters toelacht, haar handtas opzettelijk op het trottoir laat vallen, zich vooroverbuigt, en hen – en ons - aldus een blik op haar blote derrière gunt. Kom dat tegen!

De allerbeste scène – we zouden hem zelfs onvergetelijk durven te noemen – speelt zich af in het beruchte Bois de Boulogne. ‘Wat Mekka is voor de Arabieren,’ zo horen we Patrick, de manager van de privéclub, in een geweldig stukje dialoog tegen Charlie zeggen, ‘is het Bois de Boulogne voor orgieën.’ Terwijl hij op de achterbank van de taxi twee gewillige Engelse toeristes zit te bepotelen, maant Patrick Charlie aan om naar links af te slaan, het bos in. ‘Maar dat is verboden!’ protesteert Charlie, waarop Patrick een prachtig antwoord in petto heeft: ‘Alles wat verboden is, heeft mijn zegen.’

Over de mannen die even later uit de struiken tevoorschijn komen en zich in een schitterend gechoreografeerde scène al hijgend en rukkend rond de taxiraampjes verdringen, heeft Patrick een mild oordeel klaar: ‘Die mensen zijn ongevaarlijk. Ze nemen alleen maar deel aan een ritueel.’ Yep: het gespuis dat die andere taxichauffeur, Travis Bickle, in ‘Taxi Driver’ van de straten wil spoelen – de hoeren, de mietjes – kan in deze film als het ware op clementie rekenen.

Na het bezoek aan het Bois de Boulogne zien we Marcel, Charlie, Patrick en die twee Britse meiden op een zonovergoten terras onder de Eiffeltoren samen het glas heffen: ‘Op de frivoliteit!’ Tot hiertoe laat ‘Club privé pour couples avertis’ zich bekijken als een welgemeend pleidooi voor zinnelijkheid en hedonisme, maar let op: naar het einde toe maakt Max Pécas u diets dat zo’n levensstijl niet valt vol te houden. ‘Je wilt alleen maar de hoer in me,’ zo horen we Lize in een onverwacht wrange scène tegen Marcel zeggen. ‘Maar vanavond wil de hoer méér – ze wil tederheid.’ Boodschap begrepen, Lize. Laten we dus samen met Marcel, Charlie en alle anderen met de glazen klinken: op de frivoliteit, op de tederheid, en op Max Pécas!

https://imagetwist.com/yra2e0sfvv3t/1080p.full.hd.1.jpg