Post Description

Het begint stilaan een voorspelbare boel te worden. Je ontdekt een leuke nieuwe band, de band blijkt opwindende psychedelische muziek te maken, je zoekt hun nationaliteit op, en wat zie je? Australiërs. Het lijkt wel de ongeschreven wet van de afgelopen jaren te zijn, nu ook Bananagun zich tot die lijst aan vet interessante bands met roots in de rechterbenedenhoek van de wereldkaart mag rekenen. Verwacht jezelf echter niet aan dezelfde snikhete strandmuziek die je gewoon bent van die andere bende Australische hippies, Babe Rainbow. Bananagun maakt muziek vanuit ‘the bush’, niet zozeer vanop hun surfplank, en dat hoor je in de voorliefde voor exotisme die zich als een dikke stroperige laag over hun debuutalbum smeert. Pak je vlindernetje en je verrekijker mee, want The True Story of Bananagun is niets minder dan een muzikale safari.

“Bang Go The Bongo’s” opent de plaat met een knal. Het is een heupwieger van een nummer, verzadigd met exotische amazoneritmes waarop de brandende zon meteen je snoet verbrandt. Ergens halverwege gooit de gitarist er een heerlijke dosis wah-wah tegenaan, en zo wordt meteen duidelijk dat de bloemenjongens van Bananagun het menen. Niet alleen dweperige hippie-happy symfonietjes hier dus, maar exotische, sterk ritmisch onderbouwde muziek die groovy, funky en weird mag zijn.
Luister je naar “The Master“, dan begrijp je meteen wat we bedoelen. De wah-wah en fuzz blenden op het avontuurlijke nummer samen tot een glibberig junglemonster waarover een dwarsfluit paniekerig zijn gangetje gaat. Het klinkt geweldig opwindend, en we zouden er nog een pak meer lof over kunnen uitsmeren, maar “People Talk Too Much” maakt geen geheim van haar boodschap. Haar eigen advies in achting nemend trekt Bananagun op dit nummer vooral de instrumentele kaart: blazers, een klavecimbel, bongo’s, conga’s en andere exotisch klinkende percussie, alles heeft haar perfect beredeneerde plekje op het nummer. Het heeft wat weg van een nummer van Snarky Puppy dat te lang in het gezelschap van Babe Rainbow heeft vertoefd. Het losse, kronkelende en psychedelische karakter van Bananaguns muziek blijft immers een belangrijke rode draad doorheen het album.
Die rode draad trekt de band ook door op het iets traditioneler maar onbetwistbaar bangelijk klinkende “Freak Machine”. De stripped-down passages waar de gitaar een schimmig funkpaadje verkent, behoren tot de hoogtepunten van het nummer, en het is ook hier dat de vocals van Bananagun het mooist tot hun recht komen. Die honingzoete harmonieën worden abrupt aan diggelen geslagen wanneer “Bird Up!” onder luid Kookaburra-gekwetter het volgende nummer inluidt: “Out Of Reach”. Hier begint de boel allemaal toch net iets te voorspelbaar te klinken. Het is niet bepaald een catchy of memorabel geschreven nummer, en de ritmesectie klinkt hier voor het eerst een beetje overdadig. Prettige achtergrondmuziek dus om even van je cocktail te slurpen, en daarna vooral overdonderd te worden door de grootste spanningsrollercoaster van het album, “She Now”. 
De flowerpower piekt hier onder enkele occasionele Sgt. Pepper-flashbacks, om daarna langzaam maar zeker te ontaarden in een wilde psychedelische draaikolk waar zelfs de meest geoefende Australische surfer niet aan kan – laat staan wil – ontsnappen. Na dit soort thriller proeft “Perfect Stranger” dan ook een beetje bitterzoet. Het ietwat goedkope bossanovadeuntje wordt dan wel diep ondergedompeld in zweverige ‘oooh’s’ en ‘aaah’s’, het ontbreekt het nummer aan pit en aan karakter om echt te blijven plakken. Wat wél blijft plakken, is “Mushroom Bomb”. De titel dendert als een repetitieve mantra over de er op los improviserende instrumentatie, die haar tweede adem hier gevonden lijkt te hebben. De magic mushrooms drijven hoorbaar voorbij doorheen een dikke soep aan psychedelisch gitaargeweld, terwijl de trippelende bongo’s het nummer kolkend en onweerstaanbaar maken. Er lijkt trouwens ook geen einde te komen aan de pruttelende, zweterige brei. Misschien omdat het nummer in volle epiek naadloos overloopt in “Modern Day”, dat op zichzelf al een piekfijn streepje muzikale safari is, net als het hypnotiserende “Taking the Present for Granted”, dat je al dansend de zomernacht in stuurt.
Wat Bananagun aflevert met haar debuutalbum is een sound met een enorme eigenheid, een enorm gevoel voor ritme en compositie, en met momenten zelfs passages van totale psychedelische waanzin. Waar het hen echter af en toe nog aan ontbreekt, is het samenbrengen van die elementen in nummers die effectief blijven plakken. Tot het moment dat dat gebeurt, is The True Story of Bananagun echt geen verhaaltje dat je wilt missen.