Post Description

Acht jaar had Bob Dylan voor exegeten van zijn werk geen nieuw materiaal. Tot dit voorjaar. Eerst verschenen er drie losse tracks, daarna zijn 39ste studioalbum Rough And Rowdy Ways. Tien songs, zeventig minuten muziek, duidelijk geen half werk. De tekstverklaarders kunnen vol aan de bak, want Dylan komt in de winter van zijn carrière met een stortlading aan namen en uitdagende frasen. Is die overvloed wellicht ingegeven door de baldadigheid van een 79-jarige Amerikaanse singer-songwriter die middels een dubbelalbum terugkijkt op zijn door woorden en muziek bepaalde leven?
In elk geval komt Dylan met deze plaat nadat hij sinds 2012 opvallende albums heeft uitgebracht. Het was eigenaardig dat een muzikant die bekend staat als de ultieme personificatie van de moderne singer-songwriter met drie series liedjes van anderen kwam. Was de bron opgedroogd? Verre van. Het zal geen toeval zijn dat Murder Most Foul de eerste nieuwe eigen song was. De oude woordkunstenaar was terug, zo’n vier jaar nadat hem de Nobelprijs voor de Literatuur was toegekend. Albumklapstuk Murder Most Foul heeft de moord op president Kennedy in 1963 als rode draad. Dylan zal met dit bijna zeventien minuten lange epos, al rijmend, een record gevestigd hebben als het gaat om het in één song noemen van namen en liedjes(referenties). Zo komen uiteenlopende mensen als Charlie Parker, Stevie Nicks, Pretty Boy Floyd en Buster Keaton voorbij. Elders duiken de (ex-)machthebbers Caesar, Merkel en May op. 
Wie ontbreekt in alle teksten is Trump. Of heeft Dylan het in False Prophet over hem? ‘You rule the land but so do I / You lusty old mule – you got a poisoned brain / I’m gonna marry you to a ball and chain.’ Zingzeggend gaat Dylan door de meeste teksten. De woorden kregen in drie gevallen in meer of mindere mate potige bluesy muziek mee. Het overige rootsy aanbod is minder extravert. In het prachtige, ruim negen minuten durende Key West zit een bescheiden accordeonpartij verweven. Een viool en een piano sieren het unieke Murder Most Foul. Het stampertje Goodbye Jimmy Reed is eendimensionaal. De rest is beter. Heel fraai is het licht zwierige I’ve Made Up My Mind To Give Myself To You, met zijn harpachtig snarenspel en onderkoeld koortje. De ik-figuur laat aan het slot van dit lied weten: ‘I’ll hope that the gods go easy with me’. Het is geen Blood On The Tracks of Desire, maar mocht Rough And Rowdy Ways onverhoopt zijn laatste plaat met originals zijn, dan neemt Dylan op een fijne manier afscheid.