Post Description

Fender, die via de muziek kon ontsnappen aan een uitzichtloos leven in de council estates, vindt met zijn stevige, soms epische en ‘grote’ songs veel weerklank. Zijn achtergrond ligt in een van de Noord-Engelse regio’s die door het neoliberalisme van de jaren tachtig op zichzelf teruggeworpen werden. Sam Fender groeide op in een tijd dat de erfenis hiervan nog steeds voelbaar was. In Engeland, waar sociale klasse nog steeds een definiërende factor kan zijn, is Fender voor velen een nieuwe stem van de working class.
Hoewel Fender op Hypersonic Missiles onderwerpen als zelfmoord, mishandeling, sociale ontwrichting en angst voor de toekomst aansnijdt, geeft zijn muziek ook zeker veel energie. Dat zit ‘m vooral in het stevige geluid, de capaciteiten van Fender als zanger en de krachtige songs die veel houvast geven. Natuurlijk, de vergelijking met Bruce Springsteen gaat zeker op en de soms strakke motoriek en verzorgde sound lijken geïnspireerd door The War on Drugs (The Borders bijvoorbeeld). Opvallend is ook de saxofoon, die regelmatig een luik naar de jaren tachtig opentrekt. De aanwezigheid van Fender achter de microfoon zorgt echter toch voor een persoonlijk geluid.