Post Description

Met “Weltschmerz” sluit Fish, die volgens mij op een site als Progwereld toch geen verdere introductie behoeft, zijn imposante loopbaan af. De markante Schot gaat zich, na de tour die naar aanleiding van deze cd volgt, toeleggen op schrijven.

“Weltschmerz” is in elk geval een zeer waardige afsluiter geworden. Waar ik vooral erg over te spreken ben is het symfonische gehalte van deze cd. Of eigenlijk twee cd’s, want “Weltschmerz” is een dubbel-cd met twee keer ruim veertig minuten muziek.
Even toch een stukje geschiedenis. Na “Clutching At Straws” verlaat Fish Marillion en start hij een solocarrière. En met “Vigil In A Wilderness Of Mirrors” kwam hij met een dusdanig indrukwekkende plaat dat zeker de eerste cd’s daarna in de schaduw stonden. “Sunsets On Empire” toonde herstel en liet een rauwere Fish horen en op “Raingods With Zippo’s” staat de vermaarde epic Plague Of Ghosts, maar dat album is wel erg wisselvallig.

Daarna was, in mijn ogen, vooral “13th Star” een uitschieter tot in 2013 “A Feast Of Consequences” uitkwam, waarmee Fish terugkeerde naar de symfonische rock waar de platen daarvoor meer rockgeoriënteerd waren. En natuurlijk wordt Fish altijd vergeleken met het Marillion van de jaren ’80. Werk waar Fish zelf nooit los is van gekomen door “Misplaced Childhood” en “Clutching At Straws” al dan niet integraal live te spelen.

Goed, snel naar de muziek. “Weltschmerz” begint zeer sterk met het fraaie Grace Of God. Het nummer begint met een modern elektronisch begin en ontvouwt zich daarna steeds meer. Grace Of God zet de toon voor de hele plaat. Wat ik gaaf vind ik aan “Weltschmerz” zijn de mooie koper- en strijkersarrangementen. Wat voegt dit toch veel toe aan de muziek, evenals bijvoorbeeld bij Big Big Train. Op High Wood van “A Feast of Consequences” integreerde Fish ook blazers en strijkers en dat smaakte blijkbaar naar meer, want op “Weltschmerz” wordt dit veelvuldig gedaan.

Toch valt Fish wel soms in de valkuil dat hij te lang doorgaat op een thema en er muzikaal te weinig gebeurt. Dat geldt bijvoorbeeld voor Man With A Stick. Dit nummer maakte live al weinig indruk op mij. Als de toetsensolo invalt is het tweede gedeelte wat beter. De song is tekstueel boeiend, maar muzikaal is het te mager.

Fish heeft ook twee folk uitstapjes. Het zijn niet de meest interessante songs. C Song is een soort The Company, maar wel een stuk minder ondanks het aardige brass-stukje. The Party’s Over is niet mijn ding met een irritant fluitje. Wellicht dat er luisteraars zijn die zo’n vrolijk deuntje een leuke afwisseling vinden, voor mij is dit echt een brug te ver.
Gelukkig valt er verder veel te genieten. Walking on Eggshels begint met een gitaar en tapijtje van toetsen. Het nummer eindigt mooi, maar chaotisch; een fijne symfonische kakofonie. Cd 1 eindigt met Rose Of Damascus. Een echte epic van ruim een kwartier. Symfonische rock in optima forma. Qua thematiek is het haast onmogelijk om het niet te vergelijken met Marillion’s Gaza, maar ik vind dit veel krachtiger. Deze song is heel goed uitgewerkt en Fish klinkt zeer overtuigend. Rose Of Damascus kan zich zonder probleem meten met High Wood en Plagues Of Ghosts.

Cd 2 begint met Garden Of Remembrance. Een nummer dat al langer op YouTube te vinden was. Het nummer doet denken aan A Gentleman’s Excuse Me. Ik vond het in eerste instantie wat te sentimenteel, maar elke keer dat ik het opnieuw draai raakt het mij meer.
Fish klinkt in het nummer Little Man What Now erg persoonlijk, een emotionele Fish. Het nummer kenmerkt zich door wat deze hele plaat zo sterk maakt: modern en een uitstekend gebruik van strijkers.
Waverley Steps (End Of The Line) is de laatste epic op dit album. Het nummer klokt ruim dertien minuten. Wel een sterk nummer, maar het maakt niet zoveel indruk als “Rose Of Damascus”. Met haast een Sympathy For The Devil-achtig begin sluit Fish met het titelnummer het geheel af. Dit is een statement. Dit is Fish. Het nummer is eclectisch. Dit is het slotakkoord.

Samen met Steve Vantsis (basgitaar,toetsen, gitaar,programmering) heeft de Schot een album gemaakt waar hij trots op kan zijn. Qua muzikanten is het dik in orde met onder andere oudgediende Robin Boult (gitaar), John Mitchell (gitaar) en drummers Dave Stewart (al aanwezig op “Suits”) en Craig Blundell. Qua niveau is dit album zeker vergelijkbaar met “A Feast Of Consequences” en is wellicht beter, al zal dat de tijd moeten uitwijzen. “Weltschmerz” is zeker een plaat die moet groeien.
Tot slot een persoonlijke noot. Zoals zovelen volg ik Fish al vanaf zijn Marillion-periode. Nog steeds is het zo dat de albums met Fish er veruit bovenuit stijgen naar mijn mening. Wat ik ook op- en aan te merken heb op Fish’ albums, zijn authenticiteit en overtuigingskracht staan zonder discussie. Met “Weltschmerz” neemt hij waardig afscheid van de muziek. En dat zij hem gegund.



TRACKLIST
Cd1
Grace of God (8:19)
Man with a Stick (6:27)
Walking on Eggshells (7:18)
This Party's Over (4:22)
Rose of Damascus (15:45)

Cd2
Garden of Remembrance (6:07)
C Song (The Trondheim Waltz) (4:41)
Little Man What Now? (10:54)
Waverley Steps (End of the Line) (13:45)
Weltschmerz (6:51)

de blu ray kan ik helaas niet posten heb zelf de deluxe edt met boek werk met de 5.1 versie ect . ect. maar ik heb geen blu ray in mijn pc dus moet ik jullie dit onthouden. de nieuwe >>>AYREON 4cd,s flac en mp3 met comic boek en dvd heb ik morgen voor jullie<<<<

>>ps last van dat irritante figuurtje met al mijn ex namen of paterpiemellotje?? of hoe hij ook verder mag heten totaal niet reageren gewoon op zwart zetten op spotweb kijk ik al niet meer LOL. want daar staan de reacties wel op die ik hier niet zie LOL want reageren op jullie doet dit figuurtje toch niet heb geen enkele nut.<<<< blijkbaar kan hij het een keer niet met rust laten  er zijn op dit moment ergere dingen aan de hand in de wereld dat lastige en onzichtbare virus COVID19. <<<