Post Description

Ik heb mijn bewondering voor deze sympathieke Duitsers nooit onder stoelen of banken geschoven. De progressie die zij met elk album weer maken is ongekend! De lat lag na het onnavolgbare “Artificial Paradise” en het intense en heftige “X-Rayed” torenhoog. De creativiteit binnen de band lijkt onuitputtelijk, want het hier besproken conceptalbum stijgt met vlag en wimpel boven het hele oeuvre van de band uit!

Een conceptalbum maken is echt geen gemakkelijke opgave. Muziek, teksten en verhaal moeten naadloos op elkaar aansluiten. Vaak zie je dat een conceptalbum een muzikaal concept heeft en tekstueel tegenvalt of vice versa. Sylvan echter heeft de kunst van het maken van een conceptalbum heel goed begrepen en heeft zowel het verhaal, de teksten als de muziek tot in perfectie samengesmolten tot een briljant geheel.

Allereerst het verhaal. Een vader heeft zijn dochtertje verloren. Wanneer hij haar dagboek vindt en er in begint te lezen, leert hij voor het eerst pas echt zijn kind kennen. Hij ontdekt haar zorgen, problemen, bindingen en angsten, haar zoektocht en de consequenties voor haar daden. Langzaamaan wordt pijnlijk duidelijk waarom hij zijn dochter verloor en hoezeer hij tekort is geschoten als vader. Sylvan heeft een zeer emotioneel, pakkend en bij vlagen hartverscheurend verhaal gemaakt dat als een film aan je voorbij trekt. Het verhaal is goed te volgen, tenminste als je er flink wat tijd in investeert. Na elke luisterbeurt zal je meer ontdekken en gaan het verhaal en de teksten dieper dan je in eerste instantie zal vermoeden.

Bij zo’n sterk verhaal hoort sterke muziek. Daar draait het uiteindelijk toch om. Ook hier slaagt de band met vlag en wimpel. “Posthumous Silence” heeft de prachtige melodieën, adembenemende solo’s en briljante thema’s van “Artificial Paradise” en tegelijk ook het heftige, rauwe en intense van “X-Rayed”. Muzikaal sluit het perfect aan bij het verhaal. De band kan flink van leer trekken met harde gitaarriffs en een agressief zingende en rappende Marco Glühmann, maar kan eveneens prachtige emotionele en sfeervolle passages neerzetten met heerlijk slepende en melodieuze solo’s op gitaar en toetsen. Het zou oneerlijk zijn om één van de bandleden eruit te lichten omdat je daar simpelweg de anderen tekort mee zou doen.

Details. Daar blinkt het album in uit. Die kleine dingen die je pas na vele luisterbeurten gaat ontdekken. Korte stukjes cello, heerlijk subtiele baslijnen die eerst niet opvielen, kleine effecten of samples die het geheel net wat meer diepgang geven. Alles past perfect in elkaar. Telkens weer weet de band die emotie bij je op te roepen die bij het verhaal past. Zo worden de ruzies (van haar ouders?) die het meisje meemaakt zo intens gebracht dat een vervelend gevoel zich in je onderbuik nestelt. Zo worden de frustraties die het meisje heeft zodanig gebracht dat je het zelf ook wel kan uitschreeuwen en zijn de emoties die bij de vader losgemaakt worden zo indrukwekkend, dat je zelf ook regelmatig moet slikken.

“Posthumous Silence” geeft niet gemakkelijk zijn muzikale en tekstuele geheimen prijs. Je zal er tijd, heel veel tijd in moeten investeren. Maar zodra je het album beter leert kennen, zal dit je niet snel niet meer loslaten en wordt de drang om hem nog een keer te beluisteren alleen maar sterker. Mijn bewondering voor deze band is enorm gegroeid. “Posthumous Silence” zal zonder twijfel uitgroeien tot een klassieker.


*Tekst: Maarten Goossensen
*Bron: Progwereld.org

























Tracklist:


01. Eternity Ends 2:03
02. Bequest Of Tears 3:19
03. In Chains 8:35
04. Bitter Symphony 1:20
05. Pane Of Truth 9:10
06. No Earthly Reason 1:56
07. Forgotten Virtue 6:44
08. The Colors Changed 5:58
09. A Sad Sympathy 1:42
10. Questions 6:59
11. Answer To Life 5:56
12. Message From The Past 3:00
13. The Last Embrace 3:26
14. A Kind Of Eden 4:56
15. Posthumous Silence 4:59