Post Description

De socioloog en filosoof weet: niets staat vast. Het is maar net met welke bril je ergens naar kijkt. Zodoende is een recensie slechts een beschrijving van een zienswijze. Over Greta Van Fleet wordt door menig recensent geschreven dat het een kutband is, bestaande uit vier naïeve pikkies die de platenverzameling van hun ouders heel goed naspelen. In de meeste recensies lag de nadruk helaas niet op de woorden ‘heel goed’, maar op het ‘naspelen’.

Daarin verschilt mijn zienswijze met die van mijn concullega’s. Ik erken dat Greta Van Fleet (in origineel materiaal!) andere bands naspeelt, maar hecht meer waarde aan de manier waarop ze dat doen. Dat is namelijk van begin af aan al heel goed geweest. De gebroeders Kiszka en vriend/drummer Wagner zijn sterke instrumentalisten, zanger Josh heeft een tamelijk uniek stemgeluid en de passie die de vier overbrengen in hun songs, hoor je weinig bij andere rockbands. Het grote succes kwam ze dan ook al snel toe. Daarnaast valt het met het naspelen tegenwoordig ook wel mee. De band liet op The Battle At Garden’s Gate al een meer eigen geluid horen.

Op Starcatcher bouwt ze verder aan de eigen identiteit. Natuurlijk blijven de classic rockinvloeden aanwezig. In The Falling Sky klinkt bijvoorbeeld een Rolling Stones-achtige harmonicasolo en eerste single Meeting The Master heeft iets weg van een Yes-song. Maar er zijn ook nieuwe ontwikkelingen. Zo is zanger Josh enorm gegroeid. Naast het bijna schaamteloos uithalen, schreeuwen en jodelen (echt een gevalletje van hate it or love it), zijn er nu ook songs waarin hij zijn stem prachtig onder controle houdt. Het opvallend ingetogen, lekker weg luisterende Sacred The Thread is hier een voorbeeld van. Daarnaast kiest het viertal hier voor het eerst een heel album lang, vol overgave, voor een mythisch thema. De vaak epische songteksten sluiten aan op en dragen bij aan de enorme ambities van deze stadionband-in-spe. De toegenomen kwaliteit en consistentie bij Greta Van Fleet maakt van Starcatcher niet alleen een plaat die inslaat als een bom, maar tevens een plaat die nog lang na de eerste luisterbeurt na siddert.