Post Description

Tekenaar: Rochebrune Thibaud De
Scenarist: Bonifay Philippe
Uitgever : Ballon Media

Definitieve versies van sprookjes bestaan niet. Sprookjesvertellers staat het te allen tijde vrij om details toe te voegen of andere accenten te leggen, aldus Philip Pullman in het voorwoord van zijn geweldige Grimm Tales. Philippe Bonifay gaat nog een stapje verder. De scenarist van onder andere Zoo vroeg zich af hoe sprookjes in feite ontstaan. Eigenlijk zijn het meestal mondeling overgeleverde volksverhalen, maar dat leek hem niet spannend genoeg om er strips van te maken. Hij verdiepte zich dan maar in het leven van enkele beroemde optekenaars van sprookjes en gaf zijn eigen versie van de feiten.

Waar komen de sprookjes vandaan? Was er ooit een man die Blauwbaard genoemd werd? Heeft er een meisje bestaan dat bij dwergen geleefd heeft? Hoe komt iemand bij een verhaal over een levende pop waarvan de neus groeit als hij liegt? Scenarioschrijver Philippe Bonifay heeft het zich afgevraagd en hij heeft ook een antwoord gevonden. Hij verdiepte zich in de auteurs: Carlo Collodi (Pinokkio), de gebroeders Grimm (Sneeuwwitje) en Charles Perrault (Blauwbaard) en schreef op basis daarvan scenario's voor stripalbums. Voor elk album is een andere tekenaar aangetrokken. 

Bonifay onderzocht wat er bekend was over de herkomst van het verhaal en wat hij niet wist, vulde hij in. Zo bleek Charles Perrault een tweelingbroer te hebben. Voor Bonifay was dat de reden om van Blauwbaard een verhaal over twee broers te maken. Het werd een gruwelijk verhaal, wat ook wel past bij het sprookje, maar het verhaal overtuigde me niet. Het mist helderheid, er zijn te veel kunstgrepen uitgevoerd om de lezer mee te krijgen. De tekeningen van Stephane Duval zijn aardig, maar dat is het dan ook wel. 

Bij Sneeuwwitje komen we geen schattige kaboutertjes tegen, maar een rondtrekkend gezelschap dat hard moet ploeteren om zijn brood te verdienen. Het zijn circusartiesten, compleet met beer, een jongleur en een amazone die laat zien hoe goed zij het paardrijden beheerst. Er zijn ook dwergen, die vaak mikpunt van spot zijn. 
Het duurt best een tijdje voor je in de gaten krijgt wie nu Sneeuwwitje is. Tussen de scenes van het verhaal door krijg je een kijkje in de werkkamer van de gebroeders Grimm, die besluiten om het verhaal toch maar niet Ottilie en de Nibelungen te noemen. Ook passen ze het slot aan, zodat het een beetje beter te verteren is. 
Sneeuwwitje is niet bepaald een liefelijk verhaal. Om dat duidelijk te maken staat op de voorkant een afbeelding van vrouw met twee bebloede bijlen. Dit is niet Sneeuwwitje maar blijkt 'de boze stiefmoeder' te zijn. 
Die boze stiefmoeder wordt goed uitgelicht in het verhaal. Zij kon ontsnappen aan haar afkomst door te trouwen met een graaf en heeft er alles voor over om te behouden wat ze heeft. Ze is onmiskenbaar boosaardig, maar je begrijpt ook waarom ze zo is. De fraaie tekeningen in dit deel zijn van Fabrice Meddour.

In Pinokkio is het best de theaterachtergrond van Bonifay terug te zien. De tekenaar Thibaud de Rochebrune mag flink uitpakken met het uitvoerig tekenen van het interieur van een schitterende schouwburg. Bonifay voert Pinokkio terug op een meisje dat rondloopt in het theater, dat nogal eens aan haar neus voelt. Daarop zou Collodi het idee van Pinokkio gebaseerd kunnen hebben. 
Pinokkio ontbeert het geweld van Blauwbaard en Sneeuwwitje en is ook wat minder tegendraads dan de andere twee delen.