Post Description

Het is nauwelijks voor te stellen maar Johnny Mastro & Mama’s Boys hebben het 25-jarige jubileum al gevierd. Het zal ergens rond 1994 geweest zijn toen in het Californische Long Beach de eerste kleinschalige optredens plaatsvonden van de band rondom de zanger/harmonicaspeler. De uit New York afkomstige Johnny Mastrogiovanni heeft dan al de nodige ervaring opgedaan met het spelen van old-school Chicago-blues. In Los Angeles zijn op dat moment zeer getalenteerde leeftijdsgenoten actief die zich eveneens op het ongeplaveide pad van de ruigere blues-vormen begeven. Een goed voorbeeld hiervan is The Red Devils die onder leiding van de ervaren Lester Butler deze authentieke muzieksoort geliefd maken bij een jong en ook hip publiek. Waar The Red Devils meerdere malen per week de King King op zijn kop zetten, is Babe’s & Ricky’s Inn de plaats waar Mastro en zijn handlangers de boel op stelten zetten. De bandnaam Mama’s Boys is niet voor niets een verwijzing naar Laura Mae ‘Mama Laura’ Gross, de uitbaatster van de club in South Central die met het openen ervan haar droom verwezenlijkte nadat haar man bij een gewelddadige overval om het leven kwam. Een status zoals The Red Devils die in betrekkelijk korte tijd wisten te verwerven, uitverkoop van de grote clubs in Nederland en vermelding op festivalaffiches als Pinkpop, zou voor Mastro niet haalbaar blijken maar desondanks kon de grote kleine man met zonnebril hier altijd op een trouwe aanhang rekenen. Hoewel Mastro in de studio nog wel eens vreemde zijpaden bewandelde met wisselend eindresultaat als gevolg, wist hij tijdens zijn optredens altijd en mateloos te imponeren. Niet zelden maakte de energie die daarbij vrijkwam bizarre krachten los. Het maakte van Mastro & The Boys een graag geziene act op de festivals. Om een indruk te krijgen van wat je hier zoal kunt verwachten biedt Elmore James For President een uitstekende impressie. Het 13e album van JMMB’s is namelijk geheel live opgenomen. Dat de Music Shed Studios in New Orleans de plaats was waar dit werd opgenomen berust niet op toeval. Zo’n tien jaar geleden vertrok Mastro naar de grootste stad van Louisiana om daar zijn muzikale bagage aan te vullen. De niet te stillen honger naar diversiteit zal steeds weer terugkeren maar ondertussen lijkt New Orleans een vertrouwde standplaats te zijn geworden voor de muzikale veelvraat. De studio’s van The Shed zijn als het ware een tweede thuis waar Mastro met zijn trouwe metgezel gitarist Smokehouse Brown omringd door een nieuw stel muzikanten dertien tracks live presenteren. Gelukkig heeft de band zich niet laten verleiden om deze opnamen te polijsten. Dit is zoals het hoort te klinken. Getracht is de rauwe energie en diepgaande soul van Elmore James te reproduceren en net zo verfrissend te laten klinken als in de hoogtijdagen van de blueslegende het geval was. Enigszins misleidend kun je titel van het album wel noemen aangezien er geen materiaal van Elmore James te beluisteren valt. Wel is er een vertolking van Hound Dog Taylor’s ‘See Me In The Evening’ toegevoegd die weliswaar op een heerlijke manier behoorlijk is aangedikt maar voor het overige slechts weinig van het origineel afwijkt. Ook Sonny Boy Williamson’s ‘Baby Don’t You Worry’ is uitgevoerd op een zeer authentieke wijze en klinkt minstens zo obscuur als de uitvoering zoals die vele decennia geleden is vastgelegd. Aanzienlijk afwijkend maar daarom niet minder geslaagd is ‘If You Think I’ve Lost You’ van Lazy Lester. Waar meestal het tempo is opgeschroefd wanneer andere artiesten zich ontfermen over het materiaal van deze gigant, gaat Mastro in een lagere versnelling en kruipt hij werkelijk diep in de huid van zijn idool. Het verbluffende begeleidend werk van zijn band maakt dit tot een hoogtepunt van het album. Je zou bijna vergeten dat Mastro samen met Brown eveneens waanzinnige composities op hun naam hebben staan. In ‘Last Dance In Memphis’ maakt Smoke goed van de gelegenheid gebruik om zijn stempel te drukken op deze loodzware slowblues met lyrische gitaaruithalen. Je moet het maar aandurven om Johnny Mastro terug te dringen op zijn eigen territorium. Beiden slagen er in om het beste bij elkaar naar boven te halen. In het uitzinnig wilde ‘Rampart Street’ laat Mastro toch nog even zien wie er eigenlijk de baas is. Er is geen houden meer aan zoals ook blijkt in het ruige ‘Bottle Won’t Save You’ maar samen wordt prachtig afgesloten in het opwindende ‘Little Freddie is King’, nog zo’n prachtig eerbetoon aan een van hun gezamenlijke helden.

Laat Rutte & Co nu eens met een bloedgang die vaccins aanrukken want Johnny Mastro’s muzikale escapades zoals die op Elmore James For President te horen zijn behoren simpelweg tot de primaire levensbehoeften. En naar het schijnt verlangt Mastro net zo hevig naar de shows met het Nederlandse publiek als andersom.



*Tekst: Jeroen Bakker
*Bron: Bluesmagazine.nl






















Tracklist:


01. Elmore James For President (2:31) 
02. Red Guitar (3:19) 
03. See You In The Evening (4:11) 
04. Child Wolf (3:19) 
05. If You Think I’ve Lost You (3:28) 
06. Wildman Call (3:09) 
07. Last Dance In Memphis (3:55) 
08. Baby Don’t Worry (1:39) 
09. Rampart Street (2:33) 
10. Like Marie Laveau (2:51) 
11. One More Time (3:40) 
12. Bottle Won’t Save You (3:17) 
13. Little Freddie Is King (3:04)