Post Description

Met zijn achtste studiowerk, Monovision, laat Ray LaMontagne zestien jaar na zijn debuut zien nog steeds te groeien.
Dat Ray LaMontagne een van de mooiste raspstemmen van de muziekwereld heeft, was bekend. Hij zong er al prachtige liedjes mee. Vaak melancholiek van toonzetting, zoals het ontroerende Jolene op zijn debuutalbum Trouble uit 2004. Maar soms ook uitgesproken levenslustig, zoals het met blazers versierde You Are The Best Thing uit 2008.
Ze stonden beide op albums die toonden dat LaMontagne behalve een intrigerend zanger, ook een vaardige songsmid is. Toch vormden de folky liedjes samen nooit het overdonderende statement dat de muzikant (inmiddels 46) ook in zich zou moeten hebben.
Met zijn achtste studiowerk, Monovision, komt hij daarbij het dichtst in de buurt. Warm, maar sober georkestreerd vormen de tien liedjes een bemoedigend geheel. We’ll Make It Through zingt hij op een van de mooiste songs, die geheel in LaMontagnestijl op akoestische gitaar is opgezet. Hoewel hij als vanouds ook de donkere kanten van bestaan aanroert (Weeping Willow) is de grondtoon er een van hoop en troost.
Met een vleugje Simon & Garfunkel ter verluchtiging (Summer Clouds) en een snufje soul (Roll Me Mama, Roll Me) is LaMontagne in grootse vorm. En dan is er nog Strong Enough, een meeslepend verhaal over de twijfels van opgroeien zonder vader. LaMontagne wordt nog elk album beter.