Post Description

Folk.

Op Krenten uit de pop staat:

Na een paar jaar stilte keert de Amerikaanse muzikante Meg Baird terug met een werkelijk prachtig folkalbum, dat in muzikaal opzicht veel indruk maakt, maar dat in vocaal opzicht imponeert

Furling van Meg Baird opent met een lange instrumentale track, die mooi is, maar waarin de unieke stem van de Amerikaanse muzikante gemist wordt. Deze stem schittert gelukkig wel op de rest van het album. Furling is een mooi ingekleurd folkalbum, dat uiteenlopende invloeden uit het genre verwerkt. Meg Baird neemt je meer dan eens mee terug naar het verre verleden, maar Furling is op andere momenten ook niet ver verwijderd van indiefolk albums van het moment, al blijft de stem van de Amerikaanse muzikante er een die herinnert aan de groten uit het verleden. Meg Baird is misschien wat in de vergetelheid geraakt, maar met dit album zet ze zichzelf weer nadrukkelijk op de kaart.

Het is best lang stil geweest rond de Amerikaanse muzikante Meg Baird. Haar tot voor kort laatste wapenfeit was immers het eind 2018 uitgebrachte Ghost Forests, dat ze samen maakte met de eveneens Amerikaanse muzikante Mary Lattimore. Het is niet het meest toegankelijke en zeker ook niet het meest representatieve album in het oeuvre van Meg Baird, die met Dear Companion (2007), Seasons On Earth (2011) en Don't Weigh Down The Light (2015) drie prachtige albums afleverde.

Het zijn albums waarop Meg Baird zich een veelzijdig folkie toonde door afwisselend invloeden uit de Laurel Canyon folk, traditionele Britse en Amerikaanse folk en indiefolk te verwerken, terwijl ook invloeden uit de psych-folk nooit ver weg waren. Dat laatste is niet zo gek, want Meg Baird maakte een aantal jaren deel uit van de band Espers, die in het eerste decennium van dit millennium drie uitstekende psych-folk albums afleverde, en de Amerikaanse muzikante maakte bovendien deel uit van de psychedelische supergroep Heron Oblivion.

Deze week keert Meg Baird terug met haar vierde soloalbum, Furling. Het is een album dat wat atypisch opent met een ruim zes minuten durende instrumentale track. Het is een track met sprookjesachtige klanken en een wat psychedelisch aandoende sfeer, waaraan Meg Baird in vocaal opzicht slechts wat klanken op de achtergrond toevoegt. Het is een mooi begin van het album, maar het is niet direct een openingstrack die ik van Meg Baird had verwacht.

Dat verandert in de tweede track, waarin haar bijzondere stem wel weer de hoofdrol opeist. Het is een stem die herinnert aan de groten uit de Amerikaanse en Britse folk, wat wordt versterkt door het feit dat de Amerikaanse muzikante ook in muzikaal opzicht open staat voor invloeden uit een ver verleden. Meg Baird is een uitstekend gitarist, maar op Furling is de piano minstens even belangrijk, terwijl ook de bijdragen van de mellotron met enige regelmaat in het oor springen. De muzikante uit San Francisco heeft de songs op haar nieuwe album bijzonder mooi ingekleurd, waardoor de sprookjesachtige openingstrack uiteindelijk niet eens uit de toon valt.

De fraaie klanken op Furling kleuren prachtig bij de karakteristieke stem van de Amerikaanse muzikante, die echt niet onder doet voor die van roemruchte folkies uit het verleden en die wat mij betreft nog meer indruk maakt dan op de vorige albums van Meg Baird. Furling doet het uitstekend op de achtergrond en is dan een album waarbij het heerlijk ontspannen of zelfs wegdromen is, maar de songs op het album verdienen het om met volledige aandacht te worden beluisterd en worden dan alleen maar mooier.

Furling werd gemaakt met een zeer beperkt aantal muzikanten, want Meg Baird deed vrijwel alles zelf, maar het geluid op het album klinkt rijk en zit vol fascinerende details. Het doet af en toe wel wat denken aan de muziek van Beth Orton, die er net als Meg Baird in slaagt om invloeden uit de folkmuziek van weleer op trefzekere wijze het heden in te slepen. Zeker wanneer de songs wat voller en psychedelischer zijn ingekleurd hoor ik bovendien af en toe een vleugje Mazzy Star en ook dat is nooit verkeerd. Het is heel lang stil geweest rond Meg Baird, maar met Furling schaart de Californische muzikante zich wat mij betreft weer onder de toonaangevende folkies van het moment. 

Tracks:
01. Ashes, Ashes
02. Star Hill Song
03. Ship Captains
04. Cross Bay
05. Twelve Saints
06. Unnamed Drives
07. The Saddest Verses
08. Will You Follow Me Home
09. Wreathing Days

Staat er compleet op, 10% pars mee gepost. Met zeer veel dank aan de originele poster. Laat af en toe eens weten wat je van het album vindt. Altijd leuk, de mening van anderen.

https://www.youtube.com/watch?v=-1yXPzW7vVc