Post Description

Soulwax - Essential [Pias] 2018

"Essential" van Soulwax: met het voorhoofd door een speakerbox
De opvolger van 'FROM DEEWEE' is een dikke partyplaat

Ja, de nieuwe Soulwax was oorspronkelijk een dj-mix met enkel eigen nummers, speciaal gemaakt voor de BBC. En ja, alle tracks heten 'Essential'. Voor de rest: wie tot twaalf kan tellen en zin heeft om een willekeurige club af te breken, drukt nú op play.

“We hadden één regel voor Essential”, verklapte Stephen Dewaele ons een tijdje geleden. “We mochten geen apparatuur gebruiken die we op onze vorige plaat FROM DEEWEE hadden gebruikt. Niet opnieuw dezelfde synths of hetzelfde type drums. Het was heel opwindend.” De intussen opgepoetste mixplaat van wat de gebroeders Dewaele vorig jaar voor het gelijknamige radioprogramma van de BBC deden, beroert en prikkelt zoals weinig elektronische dansplaten dat vandaag kunnen.

Waarom veel jonkies die authenticiteit ontberen? Dat ligt den dele aan de zoektocht naar contemplatie of naar geestesverruiming van de jonge generatie elektronicamuzikanten. De esthetiek die ermee gepaard gaat, doet opvallend retro aan. Getemperd, gefingeerd en allesbehalve onbezonnen bovendien. Het tegenovergestelde vindt u op Essential: dit is stuwende, driftig door de mensenmassa ploegende muziek die Dionysos een kwak MDMA achter de kiezen schuift. Geen lusteloze stampij, maar geraffineerde verwoesting. Ja, de Dewaeles zijn evengrote perfectionisten als herriemakers.

Eightieskids
Grapjassen ook. Rasentertainers. Het vormt het u.s.p. van hun dance-output: met Stephen en David kun je al eens lachen. Grinniken en ginnegappen. Ze eren de cultuur die ze herinterpreteren even gretig als dat ze ze voetje lichten. Op Essential is het niet anders. Zoals met de hilarische, gortdroge stem die het album aftrapt - naar verluidt een acteur van een stemmendatabank met wie ze al eens hadden gewerkt voor een show op Beats 1, de radiozender van Apple Music. Of met de synoniemen voor het woord ‘essential’ die in ‘Essential Eleven’ opduiken, een track die The Art of Noise in gedachten roept.


Elders persifleren de Gentse broers als geen ander het lijzige hipster chic dat niet zelden aan elektronische muziektrends kleeft. Zo zou ‘Essential Three’ - dat klassieke new wave-elektro een snuif je ne sais quoi verleent, op de wijze van Miss Kittin - ongetwijfeld op repeat door het ter ziele gegane Colette in Parijs hebben geschald. Ook in de jaren tachtig gemarineerd: ‘Essential Six’ (Kevin Saunderson na een paar stevige halen OG Kush) en ‘Essential Seven’ (een triootje tussen Yazoo, Soft Cell en OMD). Het zijn echter nooit luie nostalgie-oefeningen, maar altijd ondeugende updates van wat eighties kids zich van toen menen te herinneren.

Headbangen!
Dansen? Het mag, zowaar. Op het met stuiptrekkende blieps bezaaide ‘Essential Two’, het met de kokette soulstem van Charlotte Adigéry ingesmeerde ‘Essential Four’ of de koortsdroom ‘Essential Five’, dat dankzij een manisch na-na-na-koortje en morsige synthbassen nog het dichtst aanleunt bij Nite Versions, de stormram waarmee Soulwax zich twaalf jaar geleden op de troon van de alternatieve dancegemeenschap hees. ‘Essential Nine’ baadt dan weer in modderige acid-klankjes en zou wel varen bij een zangpartij van Tiga.



De troeven van Essential? De cheeky sonische grapjes (gekke anachronistische synths, plots opdoemende stemmetjes, onverwachte zijsprongetjes binnen één track), maar ook de onverwoestbare, potige productiestijl. Nobody does drums like the Dewaeles. De manier waarop de heren drumcomputergrooves en de woeste sound van live-drums mengen, en die laten klinken alsof je net je voorhoofd door een pompende speakerbox hebt geramd, is weergaloos en onnavolgbaar. Vijftig procent Mantronix, vijftig procent John Bonham. Geen wonder dat wij deze review wild headbangend schrijven met de koptelefoon op. (Geen idee wat de andere bezoekers van de koffiebar nu van ons denken.)

Eén van de volgende releases die Soulwax op zijn DEEWEE-label zal uitbrengen, is gecreëerd met slechts één synth: de digitaal-analoge hybride EMS Synthi 100, geleend van het IPEM in Gent naar verluidt. Als de Dewaeles ook dát monster kunnen laten klinken als iets uit Highway to Hell, richten wij een schrijn voor hen op in de Sint-Baafskathedraal.