Post Description

Een paar dagen geleden was ik nog vol lof over het debuut van de uit Auckland, Nieuw-Zeeland, afkomstige singer-songwriter Julia Deans. Uit datzelfde Auckland komt The Beths; de band rond zangeres Elizabeth Stokes. 

Eerder deze week beweerde ik nog dat wat je van ver haalt niet altijd lekkerder is, maar wanneer het gaat om even gruizige als zonnige popliedjes die zich al na één keer horen genadeloos opdringen, heb ik het de laatste tijd niet veel beter gehoord dan op het debuut van The Beths. 

Future Me Hates Me is een plaat vol zonnestralen, maar het is ook een lekker gruizige plaat, die ook de stekeligere songs niet schuwt. 

De gitarist van de band strooit driftig met zonnige gitaarlijnen en gooit er af en toe wat vervorming doorheen om je bij de les te houden. Zangeres Elizabeth Stokes heeft een aangename stem die meisjesachtig maar ook rauw klinkt en verrast hier en daar ook nog eens met geweldige koortjes. De ritmesectie geeft het geluid power en een energie boost. 

The Beths combineert het stekelige van Throwing Muses met het zwoele van The Bangles, het gevoel voor grootse popliedjes van Belly en de verleiding van Juliana Hatfield. Invloeden uit de jaren 90 spelen een belangrijke rol op de plaat, maar The Beths schuiven ook makkelijk op richting zonnige Westcoast pop, richting het beste van powerpop of komen opeens op de proppen met songs met een punky attitude. 

Qua invloeden en geluid heb ik het allemaal vaker gehoord, maar het zijn de geweldige popliedjes waarmee The Beths zich onderscheiden van alles dat er al is. Het zijn onweerstaanbare popliedjes met geweldige melodieën, aanstekelijke refreinen en jeugdige energie en onbevangenheid. 

De meeste popliedjes van The Beths zijn redelijk rechttoe rechtaan, maar de leden van de band, die allemaal zijn opgeleid tot jazzmuzikant, kunnen prima uit de voeten op hun instrumenten en kennen bovendien hun klassiekers. De songs van The Beths graven daarom veel dieper dan je bij eerste beluistering zal vermoeden en  worden eigenlijk alleen maar leuker. 

Future Me Hates Me blijkt bovendien steeds veelzijdiger. The Beths kunnen uit de voeten met rauwe gitaarsongs zoals Sleater-Kinney die maakt, maar maken net zo makkelijk honingzoete popliedjes die opschuiven richting The Sundays of The Cardigans. Future Me Hates Me heeft bovendien het frisse en eigenzinnige dat veel Schotse bands hebben. 

Het debuut van The Beths is al met al een plaat om heel gelukkig van te worden, maar het is ook een plaat die de fantasie prikkelt en die op ieder moment nieuwsgierig maakt naar hetgeen dat komen gaat. Iedere keer als ik de plaat op zet ben ik nog wat verliefder op het debuut van The Beths en bij iedere beluistering duikt er weer een andere omgevallen platenkast op. Het lijkt allemaal zo eenvoudig wat Elizabeth Stokes en haar medemuzikanten doen, maar ondertussen is Future Me Hates Me een razend knappe en volstrekt onweerstaanbare plaat. Heerlijk.