Post Description

Portico Quartet - Art in the Age of Automation [GONDCD018] 2017 FLAC

Het valt niet mee om het geluid van Portico Quartet te omschrijven. Ze bevinden zich ergens tussen Cinematic Orchestra en Radiohead in. Vaag, doch schitterend melancholiek; muziek met de opdracht om er zelf een film bij te verzinnen. Het kwartet mixt cinematografisch minimalisme met elektronische en ambient soundscapes. De leden van het kwartet hebben zich laten beïnvloeden door jazz, elektronische muziek en vooral minimalisme. De basis wordt gelegd door de strijkers, gevolgd door precisiedrumwerk, de ene keer subtiel, de andere keer overdonderend aanwezig. Het melancholische saxspel maakt de sfeer af die uitstekend past bij druilerig herfstweer.


Dat de mannen Portico Quartet na het verschijnen van hun vorige album Living Fields, onder de naam Portico, even hard moesten nadenken over welke koers ze moesten gaan varen was duidelijk. Ze hadden de naam van de band ingekort en een andere muzikale koers gevaren, met gastzangers en al, maar de koers bleek minder succesvol dan verwacht. Na de tour die op het album volgde een overdenkingsperiode waarin bassist Milo Fitzpatrick uiteindelijk de band verliet. Het deed denken aan twee eerdere periodes waarin de band even de muzikale weg kwijt was. Eerst net na hun tweede album Isla toen bandlid van het eerste uur Nick Mulvey de band verliet. Gelukkig kwam de band toen meedogenloos terug met hun gelijknamige derde album, het album dat als absoluut meesterwerk de boeken in kan en meer dan terecht ons album van het jaar werd. Na dat album volgde wederom een overdenkperiode waarna de band zonder Mulvey vervanger Keir Vine als Portico verder ging.

Op elkaar aangewezen doken drummer Duncan Bellemy en saxofonist/geluidstovenaar Jack Wyllie begin vorig jaar eerst even in andere projecten om pas na een aantal maanden te kijken of ze toch met Portico door wilden gaan. Toen ze elkaar nieuwe muziek lieten horen kwamen ze er snel achter dat ze nog wel degelijk wat te melden hadden. Besloten werd de bandnaam Portico Quartet weer terug te halen en aan de slag te gaan. Eerst met zijn tweeën thuis en in de studio en vervolgens ook met z’n vieren weer op het podium.

Het bleek een gouden zet. In korte tijd werden er door Bellamy en Wyllie zoveel nieuwe songs geschreven dat er een dubbelalbum uit gehaald zou kunnen worden. Een idee dat al snel naar een enkele hele goede plaat terug gebracht werd. Toen Fitzpatrick de nieuwe tracks hoorde was die gelijk weer zo enthousiast dat hij in de band terugkeerde en ook Keir Vine, die na de gelijknamige derde plaat uit de band was verdwenen, keerde weer graag terug als hangspeler en toetsenman.

Met het meesterlijke Endless werd voor de zomer de terugkeer van Portico Quartet bekend gemaakt en wat een fraaie terugkeer naar vorm bleek dat. Wonderbaarlijk mooie track met strijkers opgesierd en vol melancholie. Nu Art In The Age of Automation, het nieuwe album van de band, in de winkels ligt wordt pas echt duidelijk hoe groots de nieuwe tracks van de band klinken. Tegelijkertijd hoe we de band toch gemist hebben.

Als na albumopener Endless het prachtige Objects to Place in a Tomb wordt ingezet is ineens weer die zo prachtig vertrouwde Portico Quartet sound weer terug die hun derde album zo fascinerend maakte. Met Wyllie weer optimaal terug op sax (waar hij ten tijde van Living Fields even helemaal klaar mee was), Bellamy weer in absolute bloedvorm, Fitzpatrick als o zo soepel spelende bassist die in alle muzikale vormen met de composities meegroeit en Vine als de alleskunner die het geluid vervolmaakt. In het waanzinnige Rushing dat daar weer op volgt wordt wel heel erg duidelijk dat deze Portico Quartet plaat er weer een is voor de eeuwigheid. Wat een ongelooflijke track is dat zeg. Zo wonderbaarlijk mooi gelaagd dat je er stil van wordt. Dit is Electronic zoals je maar heel weinig hoort.

De titeltrack is al net zo briljant met de wederom aanwezige melancholie en weerbarstige gelaagdheid. A Luminous Beam, de track die vanuit S/20005S wordt opgestart is misschien wel het allerbeste dat de band tot op heden maakte. Wat een fabelachtige track vol geniale ritmestructuren en wat bouwt de track imposant op. Een Portico Quartet is bloedvorm. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Dat Portico Quartet in grootse vorm terug aan het muziekfront is wordt met Art In the Age Of Automation wel heel erg duidelijk. Want met tracks als Beyond Dialogue, RRGB, Current History, de prachtige soundscape Mercury Eyes en de briljante albumafsluiter Lines Glow blijft de band tot de eindstreep geweldige tracks neerzetten. Art In the Age Of Automation is de enige echte opvolger van het gelijknamige derde album waarmee Portico Quartet zich definitief tot de voorhoede van de Electronic schaarde. Wat een schoonheid!


review op: jazzenzo

koop dit album op: bleep

luister dit album op: spotify