Post Description

Sally Bongers is een bekende Australische cineaste. Ze deed over de hele wereld onderzoek naar ‘verlichte’ mensen voor een documentaire die zij over dit onderwerp wilde maken. In eerste instantie kwam ze terecht bij de bekende verlichte personen en leraren, tot ze haar focus richtte op ‘gewone’, onbekende mensen die een bewustzijnsverandering hadden doorgemaakt. Ze ontmoette mannen en vrouwen die nog altijd gewoon hun leven leefden zoals ze dat deden voordat ze verlicht werden, maar voor wie het leven toch totaal veranderd was. 

Sally kreeg veel verhalen te horen en heeft de zeven mooiste en ontroerendste in Alledaagse verlichting gebundeld. Wie deze mensen zijn weten we niet, want Bongers wil hun identiteit niet prijsgeven. Maar hun getuigenissen maken duidelijk dat ‘verlichting’ iedereen zomaar kan overkomen, zonder dat je daar bepaalde spirituele eigenschappen of aspiraties voor hoeft te hebben.

‘Ik heb genoten van de verhalen en ze tijdens lange autoritten aan mijn man voorgelezen. De verhalen getuigen dat alles verandert en toch ook niet! Zelden zulke authentieke verhalen gelezen over dit onderwerp. Meestal blijft het bij abstracte bewoordingen of spiritueel ‘gezwets’ over continue gelukzaligheid. De verhalen in dit boek zijn praktisch en herkenbaar. Compliment voor de schrijfster.’

Lezersreactie op bol.com

‘Deze zeven verhalen maken eens en voor altijd een einde aan de mythe dat verlichting iets is dat aan “bijzondere” mensen is voorbehouden.’

Jeff Foster in het voorwoord bij dit boek

Uit het boek:

Toen het zoeken wegviel, was het groots, geweldig eigenlijk – niet alleen psychisch maar ook fysiek. Er was sprake van een omvangrijk loslaten van spanning en een geweldige vrede. Andere mensen viel het op dat er iets was veranderd (…)

Voor mij had het in feite niet te maken met gelukzaligheid. Het was niet echt gelukzaligheid. Het was bevrijding en een enorme zucht van opluchting. Het was vrede. En toen ging het langzamerhand weer over in de normale beleving – alles zoals het is. Maar, godzijdank zonder dat waanzinnige zoeken. Ik zeg vaak: ‘Het is alsof je hoge koorts hebt gehad, of je veertig jaar lang een tropische ziekte hebt gehad, hebt liggen ijlen in bed en wanhopig hebt liggen woelen. Dan word je op een ochtend wakker en is de koorts weg. Je ijlt niet meer. Je gaat naar de winkel en koopt melk en dat is het. Je bent weer normaal geworden, na de waanzin.’ En als die voornaamste aanname van afgescheidenheid doorzien is, is het gedaan. Het is doorzien. Het is afgelopen.

De buitengewone, bijzondere ‘ervaring’ is weg, snap je, zoals alle ervaringen verdwijnen. Vervaagd. Volkomen verdwenen. Ik had geluk dat ik niet in de valkuil stapte dat ik dacht dat de extreme ervaring ‘het’ was. Gelukkig wist ik: ‘Nee. Wat ‘het’ is, is slechts ‘isheid’. Slechts wat is is waar iedereen naar gezocht heeft – hetgeen krankzinnig is! Het is waanzinnig omdat er alleen maar is wat is.’

Wat er feitelijk gebeurt wanneer het zoeken ophoudt, is slechts de realisatie van ‘isheid’. Het is geen ervaring. Het is: ‘Zo, dus het is alleen maar dit.’ En dit gaat nooit weg. Het geeft niet welke ervaring zich aandient – of het verveling is of een kater of hoofdpijn. Er kunnen zich nog steeds allerlei dommigheden voordoen en dat gebeurt ook – egoïstisch, onbewust gedrag, bijna elke domheid die je kunt bedenken – luiheid, rommel niet opruimen, geen zin hebben om af te wassen. Iedere menselijke zwakheid is nog aanwezig.

Op spiritueel vlak is het dus opgelost. Het spirituele zoeken is opgehouden, ja, helemaal. Het zoeken houdt dus op – maar alleen het spirituele zoeken. Zoeken naar geld kan er nog steeds zijn, absoluut. Een vrouw willen hebben, een flat willen hebben, alle gebruikelijke dingen willen, dat gaat allemaal door. Misschien op een iets minder bezeten manier. Op een laag pitje.

Er is nu meer gemak – maar er zijn nog steeds problemen. Gedoe met geld en gezondheid en relaties en alles – vooral relaties. De meeste pijn doet het onophoudelijke denken eraan, maar dat is al minder dan vroeger. Ik denk dat er verschillende gradaties kunnen zijn in het wegvallen van het geconditioneerde denken. Ik denk dat het voor iedereen anders is. Maar problemen zijn nog steeds problemen. Je wordt nog steeds verliefd op de meest ongeschikte mensen en je stelt je nog steeds ontzettend aan en wordt dan verdrietig als ze je laten vallen – net als ieder ander. Gewoon het normale leven eigenlijk.

Er is een toegenomen vermogen afstand te nemen van het denken en er niet in gevangen te raken. Het is voor iedereen anders. Sommigen gaan er mee door en kan het niet schelen hoeveel betrokkenheid en gedachten er zijn, omdat het waar is dat het niets uitmaakt. Ik bedoel, eenheid is eenheid, bewustzijn is bewustzijn – dus je kunt zoveel denken als je wilt. Toch is het wel een goed idee om het denken los te laten als je eenmaal hebt gezien hoeveel pijn het veroorzaakt – tenzij je een masochist bent! Er is niet veel verschil in de aard van denken, slechts iets minder geneigdheid je te identificeren en volslagen op te gaan in massa’s gedachten, die je grijpen en meetrekken in een verhaal. Dat is alles.

Tegelijkertijd is er het inzicht dat er alleen maar eenheid is en alleen maar bewustzijn en het er dus niet toe doet. Verstrikt zijn is oké, volkomen opgaan in een wolk van narigheid veroorzaakt door gedachten, is oké. Het is allemaal eenheid. Het doet er niet toe – en zo is het ook.