Post Description

Dj Koze - Knock Knock [Pampa] 2018 FLAC

Klop, klop, wie is daar? Ecmposter met een vette plaat in de beste kwaliteit met boekjes en herstelbestanden. Uitgebracht op 4 mei! 

Het klinkt als de excentrieke producer DJ Koze. Met Knock Knock wrikt hij de deur naar het warmste seizoen open. Dankzij zijn even ingenieuze als broeierige popcollage kan u te allen tijde ontsnappen aan deze kwakkelende lente.

Hij noemt zijn platen een dierentuin, de Duitse klankentapper Stefan Kozalla. Daar valt iets voor te zeggen. Ten eerste: DJ Koze maakt beestige platen. En in de exotische zoo, die DJ Koze aanlegt op Knock Knock, worden al eens onvoorspelbare schepsels geïmporteerd. Zonevreemde, van weemoed doordrongen artiesten als Bon Iver, Kurt Wagner van Lambchop of José González worden afwisselend in gevangenschap bewaard op een regime van house, techno, disco en hiphop. Het goede nieuws? Hun traliewerk blijkt van fijn spinrag gemaakt.


Op die manier kan Gonzáles vrijelijk bewegen in een warme wereld van veldopnamen, samples en een beverige gitaar, waar zijn satijnzachte stem hoogst vertrouwd blijft aanvoelen. Ook Róisín Murphy wordt niet hardhandig aan de ketting gelegd door deze Duitse uitbater. Ze paradeert als een funky diva uit een ander sterrenstelsel door ‘Illumination’. In de laatste rechte lijn draagt zotte mus Murphy haar baasje zelfs op "dat ze wat meer licht nodig heeft", waarop die laatste een roedel frivole fluitjes en sax laat aanrukken.


Die finale blijkt de perfecte opmaat voor ‘Pick Up’, met glinsterende house en dromerige disco waarin de gedachte aan Daft Punk nooit ver weg is. Er worden geen extra credits uitgedeeld, al lijkt Róisín ook hier weer de chanteuse-allumeuse van dienst. Niets van! Schijn bedriegt: die donkere droomstem valt toe te schrijven aan Gladys Knight. Zij zong met ‘Neither of Us (Wants to Be the First to Say Goodbye)’ één van de mooiste break-upsongs in de soulgeschiedenis, maar in de handen van Koze krijgt haar tijdloze treurigheid weinig kans. Zijn grooves doen haar verdriet in een mum wegdansen.


De Hamburgse veteraan van zomerzwoele en meticuleus aangelegde minimal dance laat u daarbij steeds de vrije keuze. Deze plaat zou niet misstaan op de achtergrond tijdens een tuinfeestje. Maar net zo goed gaat een hele kosmos aan details open, wanneer je nauwgezetter luistert onder de koptelefoon. De geluidsgoochelaar speelt dan ook met hypergedetailleerde grooves, knisperende ritmes en veldopnames. 

Op papier lijken de uiteenlopende songs als los zand samen te hangen, maar toch wérkt dit eclectische en excentrieke zootje. Slechts een enkele keer draait Koze te ver door, in ‘Scratch That’, dat het op een luimig kabbelen zet over een verknipte triphop-beat. Maar zelfs met zo'n kleine défaut komt deze plaat moeiteloos weg.

Vijf jaar moest u wachten op deze opvolger van het gelauwerde Amygdala. Dat lijkt alleen maar lang. Bedenk dat die plaat op haar beurt liefst negen jaar nodig had om het daglicht te zien. Indien Koze het tempo opnieuw zo hoog opdrijft,  zou hij tegen volgende zomer dus alweer een nieuwe dierentuin kunnen openen. Alwéér goed nieuws! 

Maar voorlopig volstaat dit plaatje om een beestige zomer te garanderen.

beluister het album op: Spotify
review op: Humo
bestel dit album met korting bij: Kroese

Fijn weekend :)