Post Description

Halflange blonde haren en een halloweenoutfit: dat is de look waarvoor Phoebe Bridgers in 2020 gaat. Het skeletkostuum is de opvolger van het spook dat op de cover van Stranger in the Alps te zien was. Haar debuutalbum uit 2017 kreeg van ons niet minder dan vier sterren en zo wist de Californische op 23-jarige leeftijd al een mooie prestatie neer te zetten. Het jaar erop ontving ze opnieuw vier sterren van ons toen ze met Julien Baker en Lucy Dacus de ep boygenius uitbracht. Twee keer op rij vier sterren is een prestatie, maar ook met Better Oblivion Community Center uit 2019 wist Phoebe die score te behalen. Dat album maakte ze met Conor Oberst (van Bright Eyes) aan haar zijde. Nu is het echter terug tijd voor wat solowerk. Lukt het Phoebe Bridgers om met Punisher vier keer vier sterren te bemachtigen?
Na een korte, spannende intro krijgen we meteen de eerste single van het album te horen. Op “Garden Song” duiken de folkklanken waarmee Phoebe Bridgers bekend werd opnieuw op, maar met subtiele elektronische invloeden. Het voorzichtige, dromerige nummer is meteen een mooie representatie van Punisher. Wat verder op het album vinden we de titeltrack terug en ook daar horen we subtiliteit die haast gelijk staat aan perfectie. Haar zachte stem en rijmwoorden als ‘Snow White’, ‘night’ en ‘side’ veroorzaken een klein oorgasme vooraleer we wegdromen in herkenbare lijnen. ‘What if I told I feel like I know you? But we never met.’ Een eerlijke tekst die iets vertelt wat we allemaal al hebben meegemaakt.
Ook “Halloween” is een rustig nummer, maar toch valt het om verschillende redenen op. De ingetogen percussie die je tijdens het lied hoort is zeer zacht en past uitermate goed bij Phoebes stem en het gitaarwerk. Naar het einde toe wordt er dankzij Conor Obersts warme stem een extra dimensie aan het nummer toegevoegd. Op albumafsluiter “I Know the End” organiseert Phoebe Bridgers een soort familiefeest. Naast Oberst en een van zijn Bright Eyesleden krijgen we ook Lucy Dacus en Julien Baker van boygenius te horen. Het lied begint rustig, maar ontplooit zich al snel tot chaos die niet alleen een euforisch gevoel met zich meedraagt, maar ook in schril contrast staat met de rest van het album. Er wordt geschreeuwd en we horen een diep achtergrondkoor aan bod komen tijdens deze veldslag. Er heerst dreiging, net zoals in de intro, en zo is de cirkel rond.
Lang niet alle nummer zijn zo ingetogen als “Garden” of “Halloween” en dus is de outro lang niet het enige energieke moment op het album. Zo heeft het uptempo “Kyoto” een rockvibe die wat volkser gemaakt wordt door de hoorn van Nathiel Walcott (van Bright Eyes). Net zoals Phoebe in de geniale videoclip surfen ook wij meezingend op dit nummer. Een uitstap in Kyoto is niet de enige leuke bestemming op Punisher, aangezien onze reis naar “Chinese Satellite” zeker niet moet onderdoen. De occasionele gitaar en strijker in het nummer zijn de details die de satelliet tot een iets hoger niveau tillen.
Prachtige, beeldende teksten zijn iets waar Phoebe Bridgers geen schrik van heeft. ‘All the skeletons you hide, show me yours, I’ll show you mine’ is een voorbeeld van een lijn die duizenden betekenissen kan hebben, maar ook een ietwat ludieke toon bevat. Twee nummers later zingt de muzikante over Graceland, de thuisbasis van wijlen Elvis Presley. Op het ingetogen country- en folknummer heeft ze het wellicht over Lisa Presley die momenteel het huis bezit. Met een bijna breekbare stem (en vocale steun van de andere leden van boygenius) zingt ze over een avond met dochter Presley waarop ze over het leven keuvelden en crackers aten. Op dat moment wist Bridgers dat ze alles zou doen voor haar en zo vertelt de zangeres alweer een afgewerkt verhaal in een van haar nummers.
Punisher is een buitengewoon prachtig album. De teksten geven niet alleen een inkijk in het grote zwarte hart van de zangeres, maar vertellen ook keer op keer een mooi verhaal. Het album bevat enkele prachtige lijnen die zeer duidelijk dan wel vrij in te vullen zijn. De vaak subtiele muziek die de dromerige zang vergezeld is enorm goed afgestemd op de zangeres en versterkt telkens de emotie of het idee dat Bridgers met het lied wilt meegeven. De menselijke souvenirs die de Amerikaanse meenam uit andere muzikale projecten zijn niet alleen leuk, maar vormen ook telkens een meerwaarde. En laten we eerlijk zijn, “I Know the End” is gewoonweg de natte droom van elke Phoebe Bridgersfan. Op Punisher legt de zesentwintigjarige muzikante een vlekkeloos parcours af, en dat is meer waard dan vier sterren.