Post Description

Zie je anno 2020 een groep twintigers met gitaren in de handen en Dr. Martens aan de voeten, dan kun je er donder op zeggen dat het een Britse postpunkband is. In het tijdperk van Brexit en Boris schieten ze als paddenstoelen uit de grond, collectieven als Black Country, New Road en het Ierse Fontaines D.C. Ze maken puntige muziek met poëtische teksten vol cynisme.
Zo niet Sports Team, dat zich razendsnel heeft ontpopt tot festivalfavoriet en vaandeldrager van het type Britpop dat gemaakt lijkt om in een volle pub meegeblèrd te worden. Liefst vanaf de bar. Als hun tijdgenoten Dublin in the rain bezingen, dan steekt Sports Team de droogkomische loftrompet voor Londen in de waterige zon. Debuut Deep Down Happy klinkt als een klok en doet denken aan The Libertines en Arctic Monkeys in hun jonge jaren. Het is een album voor en door de Engelse middenklasse, met liedjes over onbenullige zaken als vissen in de Thames, lelijke kapsels en goedkope restaurants. Tuurlijk raakt de charismatische stuiterbal Alex Rice weleens aan politiek. In The Races beschrijft hij een nationalist die een Union Jack draagt en alleen maar over de oorlog wil praten: ‘He’ll never buy a drink, but he’ll let you know he can.’ En in meezinger Here’s The Thing predikt hij eerst ‘rule Britannia’, ‘football’s coming home’ en ‘you’ll never walk alone’ om vervolgens af te sluiten met ‘it’s all just lies, lies, lies’. Maar echt boos kan hij zich er niet om maken, in de muziek van Sports Team schuilt eerder melancholische gelatenheid. Terwijl de rest zich nog drukt maakt om hoe kut alles wel niet is, dompelt Sports Team zich onder in de romantiek van de ellende. Geen wonder dat de groep inmiddels hordes jonge fans heeft: het studentikoze zestal maakt muziek waar je zorgeloos op kunt moshen en straalt in alles uit dat hun motto ‘lang leve de lol’ is. Naast de gevierde liveshows heeft de band nu ook een debuut om door een ringetje te halen, een welkome herinnering dat we ook in diepe dalen deep down happy kunnen zijn.