Post Description

De Amerikaanse band Drive by Truckers werd opgericht in 1996 in Athens, Georgia, door Patterson Hood en Mike Cooley. In 1998 verscheen hun debuutalbum Gangstabilly. In de loop van de jaren zijn er de nodige groepswisselingen geweest. O.a. Jason Isbell was van 2001 tot 2007 als 3e gitarist lid van de band. Ook pianist/organist Spooner Oldham speelde enige tijd bij Drive-By Truckers.

Deze maand verscheen hun nieuwe album ‘The New OK’, het tweede album van Drive-By Truckers in 2020, want in januari had de band het album ‘The Unraveling‘ uitgebracht. Het was oorspronkelijk de bedoeling om een EP uit te brengen met nummers die de band twee jaar geleden had opgenomen in de Memphis Sun Studio tijdens de sessies van ‘The Unraveling’, maar waarvan Hood c.s. vonden dat die nummers toen niet het ‘verhaal’ van dat album zouden bevorderen.
Door de wereldwijde COVID-19 epidemie werden alle geplande concerten gecanceld. De bandleden zaten thuis, dus tijd om nieuwe nummers te schrijven. En zo ontstond een volledig nieuw, veelal politiek geëngageerd album.  

 Het titelnummer The New OK schreef Hood in juli in zijn ‘geadopteerde’ geboortestad Portland, Oregon, tijdens de rellen tussen Black Lives Matter activisten en de politie. Melodieuze uptempo rock met Roger McGuinn-achtige zang.
Lekker is het orgel in Tough To Let Go, dat Hood schreef nadat hij ontwaakte uit een droom waarin hij meende dat dit nummer door zijn voormalige bandlid Jason Isbell werd gezongen. Voor de zekerheid heeft hij bij Isbell gecheckt of hij zijn nummer niet had gejat.
Het stevige The Unraveling wordt gezongen door Matt Patton omdat Hood vond dat hij dit zelf niet goed kon zingen. Het politiek getinte The Perilous Night schreef Hood op de dag dat Donald Trump tot president werd gekozen en hij voltooide dit nummer een week nadat in Charlottesville tijdens een betoging Heather Heyer door een neonazi werd doodgereden en waarbij Trump riep dat er aan beide kanten fouten waren gemaakt. De woede is in de vette gitaren voelbaar.
Sarah’s Flame, met fraai drumwerk en keyboard, is geschreven door Mike Cooley en is een knipoog naar Sarah Palin, de voormalige gouverneur van Alaska en in 2008 running-mate van presidentskandidaat John McCain.
De geest van Otis Redding is in het soulvolle Sea Island Lonely vooral door de fameuze blazerssectie duidelijk aanwezig. The Distance is een van Hood’s favoriete songs en hij beschouwt dit nummer als een soort epiloog op de muziek uit hun beginjaren.
Het prijsnummer is wat mij betreft Watching the Orange Clouds, met felle gitaarlicks en een ‘huppelende’ ritmesectie. Aanleiding tot het schrijven van dit nummer was de gewelddadige dood van George Floyd in Minneapolis.
Het slotnummer is een cover van The Ramones uit 1981. In  2½ minuut gooit de band in de vuige rocker The KKK Took My Baby aAay, alle woede er uit. De zang van Patton lijkt trouwens op die van Joey Ramone.  

Conclusie:
Een geweldig album.