Post Description

Akua Naru - The Blackest Joy [SPV] 2018 FLAC

genres die voorbijkomen: (smooth) jazz, (neo) soul, hiphop, wereldmuziek, blues, funk

In de jaren ’90 was de term ‘crossover’ nogal in zwang bij het muziekjournaille. Kleurde een artiest buiten de hokjes door een keur aan stijlen tot één geheel te vermengen, werd die term er tegenaan gegooid. Zodat je als lezer eigenlijk nog steeds geen idee had hoe het klonk. Een kwart eeuw later is de term niet echt meer in zwang. Want tsja, genres zijn fluïde geworden. Maar verdorie, hoe omschrijven de deze vierde van Akua Naru dan?

Wellicht is het goed om daarvoor terug te vallen op de titel, want op The Blackest Joy zijn het vooral genres die men op de radio in ‘de zwarte lijst’ terug zou laten komen. (smooth) jazz, (neo) soul, hiphop, wereldmuziek, blues, funk en meer. Gooi het in de blender en het muzikale landschap wordt enigszins geduid. Daar overheen is het de voordracht van Akua Naru zelf die de toon zet. Dwingend, maar zacht voor de oren. Vlijmscherp maar toegankelijk.

Openingstrack Black Genius is enigszins exemplarisch voor dit album dat ‘alles’ wil zijn. Startend met een soundscape van de zee, waarover een eenzame blazer klinkt, vervolgens fluistert Naru daar in een niet gespecificeerde taal overheen (Sesotho? Swahili?) voor ze Engelstalig doorgaat en de begeleiding via ene triphop-geluid jazzy wordt, tegen het eind gaat er een psychedelisch gemixt kinderkoortje doorheen. Ingenieus allemaal, je luistert met open mond. Maar weet na afloop niets te reproduceren.

Met instant herkenbaarheid komt het snel goed, het qua melodie op Afrikaanse leest geschroeide en heerlijk lome maar tegelijk tekstueel sterke Sweat heeft een aanstekelijk refrein, waarna Serena als een felle hiphoptrack de oren beetpakt terwijl een pianootje er al improviserend onder- en tussendoor zweeft. My Mother’s Daughter is vervolgens weer en fusie tussen Afrikaanse zang, hiphop en een jazzy begeleiding en zo worden op de hele plaat genres, stijlen, continenten en ideeën gemixt. Het is goed, het zit fantastisch in elkaar. Maar het voelt tegelijk ook als overdaad, zo propvol zitten de nummers. Juist als er even wat lucht in wordt gebracht – (Love) Right Now bijvoorbeeld of het magistrale The Offering – komt de tekst meer helder binnen.

Dat maakt het beoordelen van dit album vrij lastig. Want de manier waarop nummers zijn opgebouwd is werkelijk fantastisch te noemen. Elke luisterbeurt hoor je weer een nieuw laagje, ontdek je weer een nieuw geluid. Maar dat maakt ook dat de focus verschuift van het genieten van muziek als totaalwerkstuk naar een gefragmenteerde focus op details. Die focus doet je de artiest Akua Naru enorm bewonderen. Maar maakt het heel lastig om écht gegrepen te worden door de liedjes. Gaat het album de komende tijd vaker op? Dat zeker, want de ontdekkingstocht is elke keer absoluut aangenaam.

Fijn pinksterweekend allemaal en veel luisterplezier!