Post Description

Het vierde album van de uit Montreal afkomstige band Braids heet niet voor niets Shadow Offering. Aan de hand van hun sierlijke artrock bekijkt het collectief namelijk de schaduwkanten van de liefde. Gebroken harten en onbereikbare liefdes komen zodoende als thema’s voorbij op dit album, dat werd geproduceerd door Chris Walla van Death Cab For Cutie. Er is tevens een evolutie in het geluid van de band te horen, dit album volgt een concept en klinkt zodoende meer als een eenheid vergeleken met hun vorige album Deep In The Iris (2015). Het zwaartepunt ligt nog altijd op de combinatie tussen rock en elektronische elementen. Tegenstellingen vormen een rode draad op deze plaat, zo focust het drietal hier zich op zowel boosheid als hoop, twee facetten die op liefdesverdriet van toepassing zijn. 

De muziek van Braids heeft altijd een organische ondertoon gehad, ook deze keer komt dit weer sterk naar voren. Met het openingsnummer ‘Here For You’ begint het trio nog minimaal, voorzichtig opbouwend naar een fraaie climax met synthesizers. Een ander knap opgebouwd nummer is het ruim negen minuten durende ‘Snow Angels’, een van de singles van het album, waarop de band speelt met het verwachtingspatroon van de luisteraar. De nummers zijn allemaal wat zachter van karakter, voornamelijk omdat de snelle- en scherpe drumcomputer ritmes hier achterwege worden gelaten. 
Het is bijzonder om te horen hoe ook gevoelens van boosheid in de muziek worden verwerkt, waarmee zowel kracht als spanning wordt opgewekt. Deze komen terug in de pulserende synths en de rigoureuze zang (het einde van ‘Fear of Men’!) van frontvrouw Raphaelle Standell-Preston, die met haar stemgeluid soms aan Tori Amos doet denken. Deze energie - al dan niet negatieve of positieve - moet duidelijk naar buiten worden gebracht. Het hele album heeft daardoor een voortstuwende stroom aan geluiden. Ook lijkt de band hierdoor wat meer met beide benen op de aarde te staan. De dromerige ondertoon van voorgaand werk is nog altijd aanwezig, maar in een compactere vorm.

Standell-Preston wilde deze keer een meer menselijke kant van zichzelf laten zien. Ze stelde zich daarom kwetsbaar op. Naast de woede en het (liefdes)verdriet waar ze veel over zingt, gaat de andere kant van de medaille over vergiffenis en er weer bovenop komen. Die contrasten blijven steeds prominent aanwezig. Zoals je jezelf in dit soort gevoelens kan verliezen, kan je dat ook in de muziek van Braids. Muziek die je in vervoering brengt, maar je altijd met beide benen op de grond houdt.