Post Description

Wat we van Future Nostalgia konden verwachten, kan je meteen al afleiden uit de funky openingstrack. Op “Future Nostalgia” heeft ze het vooral over de emancipatie van de vrouw, maar dat steekt ze door de coole productie in een nog stoerder jasje. Veel generatiegenoten probeerden het al voor haar, maar niemand doet het zo feilloos als zij. Het valt dus al snel op dat Dua op Future Nostalgia speelser is dan op haar debuut, wat blijkbaar ook het grote publiek niet is ontgaan. “Don’t Start Now” en “Physical” zijn twee gigantische hits geworden, die niet van de radio weg te krijgen zijn en we nog steeds niet beu gehoord zijn door hun aanstekelijke refreinen.
De nieuwe Dua Lipa is zelfzekerder en nodigt de luisteraar nog meer uit om te dansen, en doet dit allemaal zonder te veel in de elektropopwereld te duiken. Zo werkt de groovy baslijn op “Pretty Please” als een magneet die je naar een dansvloer wil zuigen en heeft het nummer die speciale finesse die we soms op haar debuut nog misten. Het is echter “Hallucinate” dat volgens ons het potentieel heeft om een gigantische zomerhit te worden. Door de aanstekelijke house/disco vibes, die wat weg hebben van de Madonna-classic “Hung Up”, zal elke dansvloer beven als dit nummer opstaat. EDM-pop werd vaak afgeschreven als commercieel en plat, maar Dua Lipa weet dancemuziek daadwerkelijk meer karakter te geven door echte instrumenten in te zetten.
‘Never running out of juice, when it’s only me and you!’, zingt Dua in “Cool” en de sexiness gaat haar uitstekend af doordat ze op de juiste momenten dat extra korreltje uit haar stem haalt. Ook in “Good in Bed” laat ze weinig aan de verbeelding over en weet ze te verrassen met een ietwat atypische popstructuur, waarmee ze ongetwijfeld een trend zal zetten. De brave, wat schuchtere zangeres is niet meer en is uitgegroeid tot een niet te onderschatten superster. Hoe ze zich in het uitbundige “Break My Heart” laat horen en in de clip laat zien, snoert zelfs de laatste critici finaal de mond. Er valt dan ook werkelijk niets aan te merken op de innovatieve popproducties die de 24-jarige popster laten schitteren en zo fris en monter overkomen, ondanks dat de inspiratie gehaald werd in de jaren tachtig en negentig.
Dua werkte met een resem grote sterren samen aan het album, maar de nummers die ze onder andere met Nile Rodgers, Ariana Grande of Normani maakte, haalden het album uiteindelijk niet. Toch was de invloed van de studiosessie met Nile Rodgers op de sound van het album groot, want elk nummer lijkt wel een toekomstige klassieker te zijn door de spitse funky ritmes, die onder andere het swingende “Levitating” zo opvallend maken. In het spannende “Love Again” horen we dan weer een sample van White Towns “Your Woman”, maar vooral ook heel wat violen die het nummer de extra punch geven en nog eens die extra laagjes persoonlijkheid geven. Elk nummer zit er gewoonweg boenk op en steekt er op zijn eigen manier bovenuit, want elk detail is goed doordacht.
Future Nostalgia komt op geen enkel moment geforceerd over en is oprecht ijzersterke popmuziek, die van track één tot elf tot in de puntjes uitgewerkt is. Een gewaarschuwde luisteraar is er twee waard, want zelden horen we een popster zo onweerstaanbaar uit de hoek komen als Dua Lipa op haar tweede album. In tijden waar artiesten duisterder en diepzinniger willen gaan, trekt de wereldster andere registers open. Future Nostalgia is een uitermate plezant album geworden dat luchtig voor de dag komt en zich wellicht koploper mag noemen van een nieuwe generatie popmuziek. Het moeilijke tweede album? Daar geloven we voortaan niets meer van dankzij deze vernieuwende en plezante plaat die de geschiedenisboeken zal ingaan.