Post Description

Champion Jack Dupree (New Orleans, 23 oktober 1909 - Hannover, 21 januari 1992) was een Amerikaanse blueszanger en -pianist.

Nadat zijn ouders door een brand om het leven waren gekomen, kwam Dupree op 2-jarige leeftijd terecht in hetzelfde kinderopvoedingsgesticht in New Orleans waarin eerder al Louis Armstrong zijn jeugdjaren had doorgebracht. Het bluesspel leerde hij bij de barrelhousepianist Willie Hall. Vanaf 1930 woonde hij in Chicago, daarna in Detroit. In 1935 werd hij bokser in Indianapolis en had hij 107 kampen.

Zijn eerste opnamesessie vond plaats in juni 1940 in Chicago. Warehouse Man Blues / Chain Gang Blues was zijn eerste van tien singles voor Okeh Records, waar hij bij bleef tot eind 1945. Hier werd in januari 1941 het door Willie Hall gecomponeerde Junker Blues opgenomen en in april 1941 uitgebracht. De song vormde later de basis voor The Fat Man, de eerste plaat van Fats Domino, en voor Lawdy Miss Clawdy van Lloyd Price.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog vervulde hij zijn dienstplicht als scheepskok bij de marine in de Grote Oceaan. Na twee jaar in Japanse krijgsgevangenschap keerde hij in 1946 terug naar de Verenigde Staten en concentreerde hij zich weer op de bluesmuziek. Dupree werd nu meer een labelhopper, die voor maar enkele opnamen bij een label bleef om dat daarna weer te wisselen voor een ander. Van Lenox Records via Continental Records trok hij naar Solo Records, zonder dat dit tot een meetbaar succes in de rhythm-and-bluescharts leidde. Pas bij het tiende label, King Records, had hij met Walking the Blues / Daybreak Rock in mei 1955 de enige hit in zijn lange carrière.

Ins de jaren '60 en '70 woonde hij in het Verenigd Koninkrijk en maakte hij opnamen met onder anderen Eric Clapton en John Mayall. Hij was getrouwd en had twee eigen dochters en een geadopteerde dochter. Sinds 1976 woonde hij in Hannover vanwaaruit hij tot aan zijn dood meerdere tournees ondernam, vooral in Europa. Terwijl hij tijdens de jaren '70 echter nog op grote podia en festivals optrad, zoals in 1971 bij het Montreux Jazz Festival, was hij in de jaren '80 ook te vinden op kleine podia voor een handvol toeschouwers. Tijdens de pauze vertelde hij het publiek over zijn belevenissen in zijn kinderjaren met de Ku Klux Klan. In 1990 keerde hij na 36 jaar voor de eerste keer terug naar New Orleans, waar hij de opnamen deed voor het album Back Home in New Orleans.





















Tracklist:


01. The Woman I Love
02. Stumbling Block Blues
03. Number Nine Blues
04. Highway Blues
05. Shake Baby Shake (1953 Version)
06. Drunk Again
07. Shim Sham Shimmy
08. The Blues Got Me Rockin?
09. Tongue Tied Blues
10. Ragged And Hungry [lightning Junior & The Empires]
11. Somebody Changed The Lock [lightning Junior & The Empires]
12. Please Tell Me Baby
13. Walkin? Upside Your Head
14. Rub A Little Boogie
15. Camille
16. Two Below Zero
17. Blues For Everybody
18. Let The Doorbell Ring
19. Walking The Blues
20. She Cooks Me Cabbage
21. Me And My Mule
22. Lonely Road Blues
23. When I Got Married
24. Dirty Woman
25. Just Like A Woman
26. Old Time Rock And Roll
27. Shake Baby Shake (1957 Version)
28. Lollipop Baby