Post Description

Folk, acoustic, singer-songwriter.

Op Krenten uit de Pop staat:

Amelia Coburn is binnen de Britse folk al een tijdje een hele grote belofte en maakt dat helemaal waar op het uitstekende, door Bill Ryder-Jones geproduceerde, Between The Moon And The Milkman

Direct vanaf de eerste noten van haar debuutalbum Between The Moon And The Milkman doet Amelia Coburn iets met je. Ze beschikt over een zeer karakteristieke stem, waar ik persoonlijk even aan moest wennen, maar die ik inmiddels prachtig vind. Het is een stem die het goed doet in de Britse folk, die een zeer prominente rol speelt op het debuutalbum van de Britse muzikante, maar Amelia Coburn teert zeker niet alleen op de rijke tradities van de Britse folk. Het door Bill Ryder-Jones geproduceerde Between The Moon And The Milkman slaat meerdere wegen in en trekt continu de aandacht met een mooie stem, fraaie klanken en songs die bol staan van de creativiteit.

Between The Moon And The Milkman van Amelia Coburn opent als een behoorlijk traditioneel klinkend Brits folkalbum. Zowel de muziek als de zang herinneren aan de Britse folk uit de jaren 70 of eerder en dat is een genre waar ik meestal niet zo heel goed mee uit de voeten kan, al zijn er absoluut uitzonderingen. Op een of andere manier werd ik echter geraakt door de bijzondere stem van de jonge Britse muzikante, die met Between The Moon And The Milkman haar debuutalbum aflevert.

Amelia Coburn beschikt over een heldere en behoorlijk hoge stem, die gemaakt is voor traditionele Britse folk. Het is een stem die naarmate het album vordert steeds mooier wordt en dat geldt eigenlijk voor alles op Between The Moon And The Milkman. Ook in muzikaal opzicht is het debuutalbum van Amelia Coburn een album dat je niet te makkelijk in een hokje moet duwen. Britse folk uit het verleden is absoluut een inspiratiebron geweest voor de muzikante uit Middlesbrough, maar het album blijft hier zeker niet in steken.

Between The Moon And The Milkman doet me meer dan eens denken aan Call Of The Search, het debuutalbum van Katie Melua. In vocaal opzicht hoor ik met enige regelmaat overeenkomsten tussen Amelia Coburn en Katie Melua en ook in muzikaal opzicht zijn de debuutalbums van de twee singer-songwriters aan elkaar verwant. Katie Melua profiteerde op haar eerste album van de fantastische productie van Mike Batt en ook Amelia Coburn heeft een uitstekende producer weten te strikken. The Moon And The Milkman werd immers geproduceerd door Bill Ryder-Jones, die vorig jaar zijn beste soloalbum tot dusver afleverde, maar ook al naam maakte als producer, onder andere voor Michael Head en Saint Saviour.

Bill Ryder-Jones, die ook tekent voor een flink deel van de instrumentatie, blijft in een aantal tracks redelijk dicht bij de Britse folk, maar begeeft zich met over het algemeen subtiele accenten ook buiten de kaders van het genre. Between The Moon And The Milkman is voorzien van een zeer smaakvol en voornamelijk akoestisch geluid, dat uitstekend past bij de mooie stem van Amelia Coburn, die zelf tekent voor de trefzekere bijdragen van de ukelele.

De jonge Britse muzikante beschikt over een stem waar ik, met name door de hoogte, wel even aan moest wennen, maar als de stem van de Britse muzikante je eenmaal raakt is de liefde voor de zang op het debuutalbum van Amelia Coburn ook direct onvoorwaardelijk. De Britse muzikante overtuigt niet alleen als zangeres, maar ook als songwriter, want de songs op Between The Moon And The Milkman zijn niet alleen veelzijdig, maar zitten ook knap in elkaar.

De Britse singer-songwriter vertelt op haar debuutalbum mooie en vaak poëtische verhalen en verpakt ze in songs die zich vrij makkelijk opdringen, maar die ook interessant en fantasierijk blijven wanneer je ze wat vaker hoort. In een aantal Britse recensies kwam ik de naam van Kate Bush tegen en daar valt wel wat voor te zeggen. Ook voor de vergelijking met Katherine Priddy overigens.

Niet zo gek dus dat Amelia Coburn met name in Britse folk kringen al een tijd wordt gezien als een heel groot talent. Dat talent komt er wat mij betreft helemaal uit op het bijzonder fraaie The Moon And The Milkman, dat wat mij betreft steeds mooier wordt en dat ook zeker de aandacht verdient van een ieder die normaal gesproken geen groot zwak heeft voor Britse folk.

Tracks:
01. Amelia Coburn - When the Tide Rolls In
02. Nodding Dog
03. Please Go Gently
04. Dublin Serenade
05. Oh Captain! Guide Me Home
06. Sleepy Town
07. See Saw
08. Sandra
09. Perfect Storm
10. I'd Love to Love You (The Nilsson Song)

Staat er compleet op, 10% pars mee gepost. Met zeer veel dank aan de originele poster. Laat af en toe eens weten wat je van het album vindt. Altijd leuk, de mening van anderen. Oh ja, MP3 doe ik niet aan.

https://www.youtube.com/watch?v=KMuF7crNFhY