Post Description

Indie, Rock, Sub-pop?  Ik weet het niet maar indrukwekkend is het wel. En lang, pfffff.

Beach House hoeft nog weinig introductie. De band heeft al enkele indie classics op hun naam staan. De melancholie van ‘Teen dream’ (2010), ‘Bloom’ (2012) en ‘Depression cherry’ (2015) behoren tot het toppunt van het vorige decennium. Zangvogel Victoria Legrand en trouwe partner Alex Scally gaan het nieuwe decennium in en hoeven zich geen zorgen te maken over hun fans. Zo is ‘Space song’ een echte TikTok-hit geworden en kunnen ze terugvallen op een steeds breder wordend publiek. ‘Once twice melody’ is het bewijs dat Beach House nog lang niet uitgespeeld is. De kersverse langspeler neemt het vertrouwde melodramatische geluid mee naar de nieuwe twenties. Men durft het verder uit te breiden en de luisteraars van nieuwe nuances te voorzien.

Het concept van Beach House is verraderlijk simpel. Een drumcomputer, gladde ruimtegitaren, een korrelig orgeltje en een weemoedige stem die door een sterke reverb gedraaid worden. In principe heb je dan alle ingrediënten voor die de band Beach House maken. Toch slaagt niemand om in het tot soms tot op het cliché gedreven genre als droompop naar nieuwe hoogtes te brengen. Op Victoria en Alex na dan.

De plaat klinkt vertrouwd, maar is tegelijk grootser dan ooit. Verschillende ongehoorde drumcomputers worden afgewisseld met authentiek klinkende rockdrums. Op de achtergrond horen we dan weer fuzzy fundamenten waar de nummers verder op gebouwd worden. Ook de zang zit wat meer achter een rookgordijn verstopt. Er wordt meer naar shoegaze geneigd, maar niet in overdreven. Elk lied bevat meerdere sporen, waardoor de muziek vaak onoverzichtelijker en intenser klinkt dan de voorgaande uitgaves.

Het is echter even wennen aan dit grootse geluid. Het sublieme kan hier en daar een aanslag op de zintuigen zijn en emotioneel gewelddadig worden. ‘Once twice melody’ is een dubbelelpee en dus relatief lang. Met 18 nummers aan nieuw materiaal kan het tijdens de eerste luisterbeurt uitputtend worden. Wie bij de eerste acht nummers niet overdonderd is door melancholie, existentialisme of nostalgie naar onbestaande tijden, moet dringend aan introspectie gaan doen. ‘Superstar’ is misschien wel één van de beste nummers die de band ooit afgeleverd heeft. De simpele orgel mondt uit tot een heus synthesizer-orkest. Geen genade voor ons. ‘Through me’, ‘Runaway’ of ‘Over and over’ zijn stuk voor stuk pareltjes van de bands nieuwste elementen. Roaring drums en lo-fi percussie wisselen elkaar naadloos af. Deze muziek heeft ons sonisch zoveel te bieden. We graven diep.

Tracks:
1. Once Twice Melody (4:44) 
2. Superstar (6:08) 
3. Pink Funeral (4:56) 
4. Through Me (5:48) 
5. Runaway (4:23) 
6. ESP (3:48) 
7. New Romance (4:12) 
8. Over and Over (7:11) 
9. Sunset (3:59)
10. Only You Know (4:49)
11. Another Go Around (3:41)
12. Masquerade (4:42) 
13. Illusion of Forever (3:49)
14. Finale (4:34)
15. The Bells (4:30)
16. Hurts to Love (4:05)
17. Many Nights (4:16)
18. Modern Love Stories (4:53)
totale tijdsduur: 1:24:28 !!!!!!


Staat er compleet op, 10% pars mee gepost. Met zeer veel dank aan de originele poster. Laat af en toe eens weten wat je van het album vindt. Altijd leuk, de mening van anderen.

https://www.youtube.com/watch?v=T84FZgvvr6I