Post Description

De laatste ever.

Het is mooi dat er nog een derde album van Vreemde Kostgangers is gekomen. Onbewust verwachtte je dat het illustere drietal Henny Vrienten, George Kooymans en Boudewijn de Groot nog wel een plaat in zich had, om zo in ieder geval tot een mooi albumtrio te komen. Die verwachting werd echter flink getemperd toen in 2021 eerst naar buiten kwam dat Kooymans de diagnose ALS had gekregen en later het nieuws kwam dat Henny Vrienten vanwege ziekte de afscheidstournee met Doe Maar moest afzeggen.

Na maart 2020 traden Vreemde Kostgangers niet meer op. Maar toch, die derde plaat is er wél gekomen. Los van elkaar bleven de drie Kostgangers schrijven in de jaren na 2017, toen de eerste twee albums uitkwamen. George Kooymans nam in 2020 en 2021 zijn zang- en gitaarpartijen op. Toen ging dat nog. In 2022 maakte het trio extra vaart omdat al duidelijk was geworden dat er niet veel tijd meer was.
Vrienten opent Mist. Breekbaar, op bescheiden manier meeslepend. De muziek past goed bij de foto op de albumhoes. ‘Bij herfsttij hoort nu eenmaal mist’. Je kunt je richtinggevoel kwijt zijn maar het kan ook troostend zijn. Op het stevigere Ik weet het niet klinkt Vrienten luchtiger. Deze track over de bestendigheid van een relatie doet tekstueel weer wat aan Doe Maar denken. Een lekker orgeltje geeft de muziek extra pit.

George Kooymans in het Nederlands bleek zes jaar geleden al een prettige ontdekking. Op De liefde kent geen tijd, met een tekst die Thé Lau in 2014 aanleverde, komt hij weer goed voor de dag. Een stijlvolle, sfeerrijke uptemposong. Vergezeld door basklarinet en piano bezingt Boudewijn de Groot op het ingetogen Bladzij na bladzij een troostrijk fotoalbum, een anker in veranderende tijden. Hij draagt ook het wederom kalme Ik speel gitaar. ‘Het is dag en alle mensen werken, behalve ik, ik speel gitaar’. Als hij doorpakt naar ‘Het is nacht en alle mensen slapen, behalve ik, ik speel gitaar’, gaan de gedachten als vanzelf uit naar Henny Vrientens soundtrack De nacht uit 2006, waar De Groot overigens ook acte de presence gaf.

Zo dwarrelen er bij het beluisteren van Mist wel vaker referenties voorbij, referenties die illustreren hoe groot het bereik van deze drie doorgewinterde muzikanten samen is, hoe er onherroepelijk associaties en herinneringen opduiken. Hoe meer ik dichterbij kom, gezongen door Kooymans en al eerder te horen op Boudewijn de Groots Windveren, is stemmige, openhartige dramatiek die je ook op een oudere plaat van Frank Boeijen had kunnen aantreffen. Een reünie van moeder en zoon vol fraaie zang- en pianolijnen.

Vrienten relativeert op Niet wederzijds de plek van de mens op aarde. Stenen en wolken, wind en regen, wij zien ze. Zij ons niet. Harmonica en mandoline zijn de subtiele smaakmakers hier. ‘We zijn te oud om jong te sterven maar te jong om dood te gaan’, zingt De Groot op Het einde van misschien. Soms word je echter toch ingehaald door de tijd.

De hardste track komt van Kooymans: op Fender Strat geeft hij toe diep in zijn hart toch het meest te houden van zijn gitaar. Op deze stevige rocker met orgel strooit Kooymans met een trits gitaarmerken (hij heeft 88 gitaren) om altijd weer te belanden bij de Fender Strat. Vrientens Tijd tekort van zou in de context van dit album neerslachtig kunnen klinken. Het blijkt echter een opbeurende, speelse song die qua stijl en sfeer net zo goed op een soloalbum van weleer had kunnen staan. Zoveel te doen, zoveel tijd te kort.

De jazzy gitaar aan het begin van Kooymans’ Lippen is mooi. De weerbarstige, stevige wending verderop trekt de song weer andere kanten op. Een veelkleurige song over lippen (‘Als lippen konden doden…’) die het album een lekkere duw geeft. Hierna is Zeg me wederom een aanstekelijke, dit keer bluesy, track van Vrienten. Zijn vraagstelling hier is er juist eentje van een mogelijke achterblijver: ‘Zeg me… Als jij er niet meer bent, wat dan?’.

Zo ademt Mist zeker niet alleen melancholie en vergankelijkheid maar net zo goed levensvreugde en speelsheid. En binnen de albumtrilogie van Vreemde Kostgangers is het bepaald niet de minste plaat. Henny Vrienten wilde dan ook zeker dat dit album er zou komen. Mist is meer dan een nakomertje; het is een passend vaarwel.

Tracks:
1. Mist (4:29)
2. De Liefde Kent Geen Tijd (2:58)
3. Bladzij Na Bladzij (4:07)
4. Ik Weet het Niet (3:59)
5. Ik Speel Gitaar (3:53)
6. Hoe Meer Ik Dichterbij Kom (4:26)
7. Niet Wederzijds (4:11)
8. Luie Liefde (3:02)
9. Het Einde van Misschien (3:30)
10. Fender Strat (4:21)
11. Tijd Tekort (3:57)
12. Lippen (3:26)
13. Zeg Me (3:55)

Staat er compleet op, 10% pars mee gepost. Met zeer veel dank aan de originele poster. Laat af en toe eens weten wat je van het album vindt. Altijd leuk, de mening van anderen.