Post Description

Uitzending van jan./feb. 2022 van NPO 3 HD


Deze recensie zegt denk ik genoeg:


Joanne Froggatt (Downton Abbey) speelt een mishandelde vrouw in (zesdelige) Britse thriller.

Angela Black (Joanne Froggatt uit Downton Abbey) wordt structureel mishandeld door haar partner Olivier Meyer (Michiel Huisman). 
Wanneer na een soireetje een bevriend echtpaar hun huis verlaat,  verklaart Meyer dat Black hem ten overstaan van de gasten in verlegenheid heeft gebracht. 
De reden waarom – een onbenullige gemiste lunch – doet er niet toe. Klappen volgen. 
Als Black zich de volgende dag op haar werk meldt in een hondenasiel, probeert ze het gapende gat waar eerst een tand zat vakkundig te verbergen. Maar haar collega merkt wel de blauwe plekken op in Blacks gezicht.

De honden fungeren hier als een treffende metafoor: ‘Ze kunnen allemaal bijten, of ze nu gemeen zijn of niet.’ 
Blacks echtgenoot, met wie ze twee zoontjes heeft, is zo’n gemene, bijtende hond. 
Hoe kan Black haar relatie ontvluchten zonder dat Meyer de volledige voogdij krijgt over hun kinderen? 
Ze heeft het al meermaals geprobeerd, maar komt toch elke keer weer bij hem terug. 
Totdat een vreemdeling zich meldt: Ed (Samuel Adewunmi) is een man die ‘mensen helpt met dingen’. 
Hij is ingehuurd door Meyer om Blacks reputatie als moeder te bezoedelen, al dan niet via vals spel. 
Zodat Meyer de voogdij krijgt.

Maar dat gaat een stap te ver voor Ed, die Black waarschuwt voor waar Meyer toe in staat is. 
Of ligt het toch allemaal anders? 

Angela Black is duidelijk geïnspireerd door het werk van Alfred Hitchcock: showrunners Harry en Jack Williams lenen naarstig uit het oeuvre van de Britse cineast. 
En toch weet de spannende thriller bij vlagen te verrassen. 
Zeker als je nog niet vermoedt waar het verhaal zal stranden, en wat de verklaring is voor alle intriges. 
Bovendien is Froggatt hier op de juiste plek: de actrice speelt een knappe combinatie van onbevangenheid en vastberadenheid. 
Met haar valt niet te sollen.