Post Description

BRUTAAL EERLIJKE ROCK ALBUM RECENSIES

Het is moeilijk om het belang van Revolver te overschatten. Nog nooit was een album zo gedurfd, zo kleurrijk, zo fantasierijk, zo visionair in zijn aanpak. Het is niet overdreven om te zeggen dat het landschap van classic rock er heel anders uit zou zien als The Beatles begin 1966 in een vliegtuigwrak of zoiets waren neergestort, waardoor Rubber Soul hun laatste muzikale aanbod aan de wereld was. Zo'n 57 jaar later is het nog steeds een opmerkelijk album in termen van songcraft, maar degenen onder ons die er toen niet waren, kunnen waarschijnlijk niet volledig waarderen hoe paradigma-buigend en genre-warping het was toen het voor het eerst werd uitgebracht. Zoiets was er nog nooit geweest. Er is een paradox dat alle fantasierijke albums die in de jaren daarna in zijn kielzog zijn gevolgd, enigszins hebben verdoezeld wat een ongekende uitbarsting van verbeelding het werkelijk was. Het kan een beetje moeilijk zijn om Revolver te zien voor de revolutie die het was met Abbey Road en Dark Side of the Moon en talloze andere albums die zijn opgenomen nadat het de foto verdrong. Het inspireerde een stroom van opvolgers die profiteerden van het voorbeeld dat het gaf voor wat een album zou kunnen zijn, en vijftig jaar van andere albums die het pad volgen dat het heeft afgelegd, maakt het een beetje moeilijk om Revolver te zien als de ground zero die ze allemaal heeft voortgebracht. Maar vergis je niet, het moderne tijdperk van rock begint met de release in augustus 1966. Zelfs Bob Dylan, die op dat moment zijn eigen onontgonnen muzikale terrein bestreek, had nog nooit zo'n uitgebreid album gemaakt. Het was een keerpunt in de geschiedenis van de rockmuziek, het uitwissen van barrières en het slopen van grenzen, en het wijzen van de weg naar het beste dat rockmuziek te bieden zou hebben.


Zonder twijfel hadden The Beatles al eerder klassieke albums uitgebracht. Zijn directe voorganger, Rubber Soul, was een opmerkelijke progressie van Help!, het album dat eraan voorafging. Rubber Soul was een ongelooflijk album op zich - maar Revolver was waar The Beatles de kwantumsprong maakten van 's werelds grootste rocksterren naar legendes. De wereld van de rockmuziek zou nooit meer hetzelfde zijn, en over hoeveel albums kun je dat echt zeggen?

Ik zou de hele dag kunnen doorgaan over wat een mijlpaal in de muziekgeschiedenis Revolver was, maar het moet worden toegegeven dat Revolver, hoe machtig het ook was, één grote tekortkoming had - een absoluut gruwelijke stereomix. Daar zijn een aantal redenen voor – ten eerste verlegden The Beatles de grenzen van de technologie die voor hen beschikbaar was. Abbey Road was een wereldberoemde studio, dat wel, maar het beste wat het kon bieden waren viersporenmachines in een tijd dat er al jaren acht trackrecorders beschikbaar waren in de VS. The Beatles werden goed in het overwinnen van deze beperkingen, vulden alle vier de tracks van een tape op en mixten ze vervolgens tot een enkel nummer, zodat ze er nog drie konden hebben voor extra overdubs. Ze hadden echter niet geleerd om dit strategisch te doen op een manier die het mogelijk zou maken om de belangrijkste instrumenten in het stereoveld te scheiden - vaak namen ze eerst gitaar, bas en drums op en mengden ze ze vervolgens samen zodat ze vervolgens onlosmakelijk met elkaar verbonden waren in het stereospectrum. Maar nogmaals, ze gaven niet echt om het scheiden van de instrumenten, omdat in die tijd de meeste albums die werden verkocht in mono waren. Er waren op dat moment ook stereomixen van de albums van The Beatles gemaakt, maar die verkochten lang niet zo goed. Op het moment dat Revolver werd uitgebracht, werd de monomix gezien als de definitieve, en de band en hun trouwe producer George Martin hebben een aanzienlijke tijdsinvestering gedaan om ervoor te zorgen dat de monomix precies goed was. De stereomix was bijzaak – wie luisterde er nou echt naar muziek in stereo?

Als gevolg hiervan hebben we de afgelopen vijftig jaar allemaal naar een behoorlijk vreselijke stereomix van Revolver geluisterd. Instrumenten werden vaak naar de ene luidspreker gepropt, terwijl zang en af en toe een verdwaalde tamboerijn op één hoop werden gegooid op de andere. De fijne kneepjes van Pauls weergaloze baslijnen gingen vaak verloren in de crash crash van Ringo's bekkens. Het prachtige strijkersarrangement van "Eleanor Rigby" werd belemmerd doordat de violen en altviolen en cello's allemaal op elkaar werden gestapeld, ellebogend naar ruimte in het kleine deel van het midden van het stereoveld dat voor hen beschikbaar was. Al met al werd een behoorlijk briljant musicerschap ontdaan van veel van zijn nuance en detail, begraven in een hondenstapel instrumenten gemixt op één track.

Na het maken van verschillende opmerkelijke remixen van latere Beatles-albums, hebben Giles Martin en zijn trouwe compadre Sam Okell in 2022 eindelijk hun aandacht gericht op Revolver. Wat overigens een album was waarvan niemand echt zeker wist of het ooit goed geremixt kon worden, vanwege enkele van de hierboven beschreven problemen waarbij instrumented op één spoor werd gegooid. Hoewel software die instrumenten kon scheiden eerder was gebruikt op de Live at the Hollywood Bowl-heruitgave in 2016, was er een wereld van verschil tussen het gebruik van deze software met slecht opgenomen live-uitvoeringen gesmoord in het geschreeuw van fans versus het gebruik ervan met onberispelijk opgenomen studiotapes waar het aanzienlijk duidelijker zou zijn als het niet goed werkte. Gelukkig perfectioneerde de crew van Peter Jackson tijdens het produceren van de Get Back-documentaire de kunst van het scheiden van geluiden op een opname, en hoewel die technologie eigendom was, bood Mr. Jackson vriendelijk het gebruik ervan aan om eindelijk alle instrumenten in de Revolver-opnames te ontwarren (maar hij was misschien niet echt gewoon genereus - het is mogelijk dat hij gewoon een goede stereomix van Revolver wilde horen die net zo slecht was als de rest van ons).

Dat gezegd hebbende, hoe is de mix van 2022 verlopen, vraag je je misschien af? Over het algemeen waren er enkele opmerkelijke verbeteringen. Voor mij waren de hoogtepunten van de nieuwe mix

Een adembenemende nieuwe mix van "Here, There, and Everywhere". Het nummer was altijd al iets moois, maar de nieuwe mix maakt het absoluut transcendent. Ik heb de elektrische ritmegitaar in het nummer altijd iets te nors gevonden, iets te gruizig, iets te schuurpapierachtig voor zo'n zachtaardig, statig nummer. De akoestische benadering die McCartney gebruikte op de Give My Regards to Broad Street-versie past eigenlijk beter bij het nummer, ook al is die versie inferieur aan het origineel. Maar deze nieuwe mix verzacht de gitaar aanzienlijk - op de een of andere manier heeft Giles de ruwe randen afgeschuurd, waardoor ook de bas in de mix omhoog komt. De echte verbetering is de zang - de achtergrondzang was altijd prachtig, maar ze zijn zo vol en uitgebreid in deze nieuwe mix, het is absoluut hemels. Als dit nummer de enige verbetering op het album was geweest, zou dit alleen al de remix hebben gerechtvaardigd. Paul's heerlijke leadzang en die prachtige backing vocals vormen nu de basis van het nummer, waarbij de gitaar teruggeduwd wordt in een bijrol waar hij hoort (behalve die uitzonderlijke vulling na "I know I need never care"). "Here, There, and Everywhere" profiteert meer dan enig ander Beatles-nummer dat Giles ooit heeft geremixt.
Met gemak de beste mix ooit van "Eleanor Rigby". Het werd geremixt in 1999 voor de "Yellow Submarine Songtrack", en die mix was een openbaring, de eerste keer dat de strijkers echt werden bevrijd van het aan elkaar geketend zijn. Nadat ik het had gehoord, kon ik nooit meer naar de originele mix luisteren, zelfs als Paul's leadzang een milliseconde van het origineel leek af te wijken - niet veel, net niet genoeg om op te merken. Het werd in 2015 opnieuw geremixt voor de heruitgave van 1, en dat was ook een mooie mix. Maar deze nieuwe mix is van een heel ander niveau - de snaren hebben een scherpte, een kracht, een definitie die ongeëvenaard is door elke vorige mix. Ze zijn echt opmerkelijk en een miljoen mijl verwijderd van de originele mix. Het klinkt alsof je in de kamer bent met de snaren terwijl ze worden opgenomen, en je kunt niets beters vragen dan dat.
Wat is dat nou? Er zit een geeuw in "I'm Only Sleeping". Nooit eerder van gehoord. Misschien wel, maar het was nieuws voor mij.
Bekijk de bas op "Taxman", vooral de vlaag van bastonen in de "Als je een auto bestuurt ..." sectie - gewoon geweldig, en ik had ze nog nooit eerder kunnen horen. De baspartij op dat nummer is nog indrukwekkender dan ik dacht dat het was. Goed gedaan Paul. Hij had altijd de neiging om meer inventieve, complexe baspartijen te creëren wanneer hij op het nummer van iemand anders speelde, mijn theorie is dat hij zich alleen maar zorgen hoefde te maken over de bas waardoor hij zich iets meer kon concentreren. En de ritmegitaar schroeit de lucht op een manier die het nooit eerder had. Natuurlijk klinkt die prachtige McCartney-gitaarsolo beter dan ooit - deze mix is een opmerkelijke verbetering ten opzichte van het origineel.
De 1999 Yellow Submarine Songtrack remix van "Love You To" was een enorme verbetering ten opzichte van het origineel, maar de 2022 remix biedt nog betere helderheid en scheiding van de instrumenten, meeslepende percussie en is een veel betere luisterervaring. Mijn enige klacht is die briljante elektrische gitaardrone die binnenbarst na "Love me while you can... drone...voordat ik een dode oude man ben... drone..." is krachtiger in de mix van 1999, Giles heeft daar een beetje de boot gemist, het is gedempt in de mix van 2022 en verliest een deel van zijn impact. Maar over het algemeen is de mix van 2022 de betere versie.
Bekijk wat een meeslepende ervaring "Yellow Submarine" is geworden - het is al twee keer eerder geremixt, maar nooit eerder voelde je de golven over je heen spoelen in het eerste couplet, of bevond je je in het midden van een etentje waar "onze vrienden allemaal aan boord zijn", compleet met klinkende glazen en casual gelach. En de machinerie van de onderzeeër voor het laatste couplet klonk nog nooit zo echt en concreet als nu. Deze nieuwe mix is enorm leuk.

RESTANT VERHAAL BIJ DE DTS-HD-**HRA** VERSIE


======================================================================================================

Op verzoek dit album nu in DTS-wav.

Tracklist:

1 The Beatles Taxman (2022 Mix) 02:38
2 The Beatles Eleanor Rigby (2022 Mix) 02:07
3 The Beatles I'm Only Sleeping (2022 Mix) 03:01
4 The Beatles Love You To (2022 Mix) 03:00
5 The Beatles Here, There And Everywhere (2022 Mix) 02:25
6 The Beatles Yellow Submarine (2022 Mix) 02:39
7 The Beatles She Said She Said (2022 Mix) 02:37
8 The Beatles Good Day Sunshine (2022 Mix) 02:10
9 The Beatles And Your Bird Can Sing (2022 Mix) 02:01
10 The Beatles For No One (2022 Mix) 02:00
11 The Beatles Doctor Robert (2022 Mix) 02:15
12 The Beatles I Want To Tell You (2022 Mix) 02:28
13 The Beatles Got To Get You Into My Life (2022 Mix) 02:30
14 The Beatles Tomorrow Never Knows (2022 Mix) 02:56



*************************************************************************
| DTS (Digital Theatre System) alleen met speciale apparatuur en/of software af te spelen | 
*************************************************************************
|
|    --Ik post alleen DTS-wav en DTS-HD-HRA muziek,die ik met een eigen upmix aanmaak.-|
|    --Ik post NIETS in FLAC, WAV, MP3, MP4, WMA, AAC, of in welk ander audioformaat ook-|
|
|---------------------------------- ZELFS NIET OP VERZOEK !!!----------------------------------|       
| 
*************************************************************************


** H R A ** = HIGH RESOLUTION AUDIO. (48000 Hz, 24 bit, 3840 kbps.)

Bron: FLAC 24/96
Methode's: SPEC;S2-AAS en 2TO6 V27
Opmerkingen: Hier heb i